zorlu yks serüvenim

üniverste kazanmak bu kadarzor olmamalıydı.Benim 3.yılım arkadaşlar sınava hazırlanma sürecimde 17 18 yaşlarındaydım.Ergendim hiçbirşeyin farkında değildim.Çalışmıyor saçma sapan insanlarla takılıp günlerimi kursta ,etütte geçiriyordum.Arkadaşlarımla gittiğim etütler,sınıflar bana içten içe mutluluk eğlence veriyordu belki ama koskaca 3 yılımı benden aldı.Şuan 20.yaşımın 3. ayındayım ve sınava hazırlanıyorum ilk yılım bomboş geçti ve berbat bir sınav sonucuyla mezuna kaldım.Bi dersaneye kaydolmam bir düzenimin olmasını isterken oturduğum şehrin en güzel semtinde evime 2 saat uzaklıkta bulunan bir dersaneye kaydoldum.İlk başta her şey çok güzeldi.Çalışıyordum,bilinçliydim.Ta ki sınıf belirleme sınavı oldu ve biz sınıflara dağıldık.Her şey başladı bir kaç tanıdık arkadaşımla karşılaştım onlarla gereksiz samimiyet kurup dersten kaçtım.Gerçekler biran olsun gözümün önüne gelmedi mesela.Yeni insanlarla tanıştım farklı bir ortamdı güzeldi belki de.Bi insana güvendim ve güvendiğim yerden darbe aldım. Bi şekilde aylar geçti ve covid çıktı ortaya malesefki.Dersaneler kapandı online sisteme geçtik.Daha sonra o çok sevdiğim insanlar değişti hepsine güvenemz oldum şu an hiçbiriyle görüşmüyorum mesela.Bi şekilde çalıştım ve gayet iyi bi şekilde girdim sınava aslında kednime güvenim vardı yapabilirim dedim çünkü son 3 ay çalışmıştım.Ama yetmedi sınav sonucum yine berbat geldi.Ağlamak istedim kendimden nefret ettim. O puanla gitmeyi düşündüm ama bi şey oldu ve ben kendimi masanın üstünde buldum.İkinci kez mezuna kalmıştım 3 ağustos günü başladı serüvenim.Arkadaşlarım hangi üniversteyi seçelim derken ben hangi hocadan gideim diye düşünüyordum.Ama bunlar beni asla yıldırmadı.Şu an sınavıma 47 gün kaldı ve ben 10 aydır şu an oturduğum yerdeyim.Defalarca kez ağladım,yazdım.Defterlerim yenilgilerimle doldu.Ama her sabah uyanıp çalıştım.Ne kadar hayata eksik başladıysam da yinede ben yaparım dedim.Çünkü başarıyı seviyordum.Ve onu alacaktım.bu yıl bi şekilde gidecem bunu biliyorum Şuan çok iyi olmadığım için bu yazıyı yazdım ve eğer bunu okuyan kişi buraya kadar geldiysen sende dertlisin. Bunu sakın unutma ister 20 ister 40 yaşında ol kendine güvenin varsa bi şeyleri başırıyorsun.Hayat acizlerin,korkakların yeri olmadı hiçbir zaman .