Hayatında herşey güzel gidiyordur, sen mutlusun senin etrafındakiler mutludur ama buraya kadardır herşey, bu mutluluğun bedelini acıyla ödemen lazımdır…
Bu belki de hayatının dönüm noktasıdır…
Acı başka bir şey’dir…,ne sen ona katlanabilirsin ne de o sana katlanabilir,hayatını ağlamalar…,çığlıklar…,ölüm korkusu…,nefret edilme korkusu…,sevilmeme korkusu…, duygusuzluk…, nefret eden insanların ağzından çıkan bıçak gibi keskin sözler…
Hepsi ve daha faslası için hazır mısın?hepsinin bedelini ödemen gerekiyor ağzında küçük bir gülümsemeden dolayı…
Keşke mutluluğu hiç tanımamış olsaydık …,ozaman belkide acıya alışabilirdik ha ne dersin?belkide mutluluğun varlığı acımızı azaltıyor diye düşünebilirsin ama tam tersi her acıyla karşılaştığımızda çektiğimiz acıların aklımıza gelmesi senin canını daha çok acıtacak…
Boğuluyor gibi hissedeceksin belki de acı çeken insanların intihara kalkışması bu yüzdendir,mutluluk birikmez ve unutulur gider ama acı birikir biriktikçede insanın canını yakar…,bu yanma hissi ölümden bile tehlikelidir çünkü bu yanmanın açılımı ölümün ölümü gibidir bana göre…
Acı çektirenlere şunu söylemek istiyorum;evet kalbimizi kırmayı başardınız peki ya nasıl çıkacaksınız yara dolu insanların kalbinden…
