- Biraz sonra okuyacağınız yazı yük olmakla ilgili kendi dolmuşluklarımın sonucun da sinir patlaması yaşamak yerine sığındığım bir limandır. Belki de kimse okumaz. Takdiri İlahi. Ama benim rahatlayacağım kesin. En azından öyle umuyorum. Okuyana, aynı dertle kavrulduklarıma selam olsun. Okumayıp geçenlere de eyvallah.
Yük olmak. Bu kalıp insanın başka bir insanın kamburuymuş hissi veren, ağır bir kavram. Yük olduğunuzu hissettiğiniz an aslında sonu olmayan bir döngüye girdiğiniz andır. Yük olduğunuzu hissetmek yeni yüklere gebedir aslında. Bu his aklınıza düştüğü andan itibaren yakar durur tüm hücrelerizi. Önce bir şüpheyle başlar. Acaba ben yük müyüm? Sonra deliller oluşur. Yük olduğunuzun kanıtları. Can acıtır. Hem de tahmininizden daha çok. Çünkü ağır gelen birtek kendiniz değildir artık karşı tarafın da böyle hissettiğini düşünmek, onların da ağırlığını yükler omuzlarınıza. Gittikçe ağırlaşır, gittikçe ağlatır bu his. Acıtır. Hem kalbinizi hem de gözlerinizi acıtır. Nefesiniz bile ağır gelir. Her defasında kendinize hatırlatırsınız bu durumu, yükten fazlası değilsin sen diye. Sonra bu düşünceler de yük olur sana, bırakmaz peşini. Acımasızdır yük olmak. Hele birde yük olmaktan başka çareniz yoksa… İşte en ağır aşaması orda başlar. Kanserin son evresi gibi. Dönüşü olmayan bir döngü demiştik. Aynen öyle. Giriş var çıkış yok. Denize girerken ayağınıza bağladığınız taş gibi sadece derine batırır bu his. Çünkü kendinizi başkasının ayağındaki taş sanırsınız. Kim bilir belki de gerçekten öyleyizdir. Peki sorarım sana bu hissi bize kim verir yük olan mı yük olduğumuz mu? Peki cevap omuzlarımızda ki bu hissi haffiletir mi şiddetlendirir mi?
Öyle motive eden bir his de değildir bu. Sizi hırslandırmaz, güçlendirmez. Öyle bir an gelir ki nefes bile aldırtmaz. Sadece çeker sizi, en dibe batana kadar. Kurdurur ve oynar.
Peki sizce ayağınızda taş olması mı daha kötü yoksa başkası için o taş olmak mı daha kötü? Benim cevabıım belli 😉 Taş olmak, iki bedenin yükü olmak.
