Bazen dayanamayacak noktaya geliriz. Her şeyin sonu olduğunu ve bir daha asla düzelmeyeceğini düşünürüz. Kafamızda olumsuz bir düşünceye yer varsa mümkün yok olumlu tek bir cümle olmaz. Bunun tam tersi de aynı şekilde geçerli. Uzaklaşmak gerek bazı şeylerden, uzaklaşabildiğimiz kadar. Ağaç değiliz sonuçta ve sınırımız yok. Bize kendimizi kötü hissettiren insanların bıraktığı kötü duyguları bertaraf etmekten başka çaremiz yok. Yola çıkmalı ama yolun ne zaman bittiğini hesaplamamalıyız. Varmak sadece kendini kandıran insanların ulaşmak istediği bir hedeftir oysa biz varmayı değil yolun tadını çıkarmalıyız çünkü her son aşağı yukarı aynıdır. Önemli olan yolda kendine ne kattığın ve neler yaşadığındır ve yol asla bitmemeli senin için çünkü ulaşılan her şeyin değeri azalır. Kendime yaptığım bu telkinler beni gerçeklerin acı girdabında biraz olsun rahatlatır. Gerçeklerin farkına varan insan acıyı misafir etmeyi bilendir. Ve bu gerçekliği yolda bulmak isteyenler için hep ön ayak olacaktır. Kafan atarsa eğer yol seni bekliyor. Korkma sakın yollarda kaybolmaktan, korkma yollarda yalnız kalmaktan ve korkma yanlış yola girmekten. Hangimiz doğru yoldayız ki! Doğrunun bir tane olduğu zamanlar vardı ama artık doğruları da çoğalttılar hunharca… Son nefese kadar yolda..
YOL
