Hiçbir şeyin yolunda gitmediğini düşündüğün o an.. gerçek bir çöküş, vazgeçiş. Bir gün her şeyin düzeleceğini düşünüyorsun. İşsizliğin, değersizliğin, sevgisizliğin, hasta babanın iyileşmesini ve bunların bir an önce bitip gitmesini istiyorsun. Kimseye derdini anlatamamak çok zorluyor. İçimden geldiği gibi anlatamamak. İnsanlar hep yargılar anlamaz karşısındaki insanı. Döner dolaşır hatayı sende bulur ve anlattığın kadarıyla oturur kalırsın. Tam derdini bağıra çağıra anlatmak istersin ki.. işte o. Tam olarak o düğüm. Boğazınızdaki o cümlenin çıkamadığı, sanki bi konuşsan ağlamaktan konuşamayacak olduğunu bilmek. Senden habersiz akan göz yaşların. O kadar haykırmak ağlamak istersen içine ağlamaya çalışmak. Yorucu hemde çok yorucu.. seni rahatsız eden şeyleri dile getirdiğin için suçlu olmak. Sevdiğin insandan beklentilerini dile getirdiğin için kötü bir insan olmak ve artık hiçbir şey isteyemecek olmak.. yanından ayrıldığın an sana düşman olan bir ailenin olması. Sanki onlarsız hiçbir hayatın varı olduğunu kabul etmeyen. Ve çevrende doğru dürüst bir insanın olmaması. Dertler böyle böyle çoğalıyor hayatlarımızda. Küçücük evlerimizde duramaz hale geliyoruz. Ne eve ne dışarıya sığabiliyoruz. Sanki bu dünyaya sığamıyorum. Bencil mitim yoksa gerçekten mutsuz muyum. En son ne zaman güldüm ben. İçimden gelerek mutlu olduğum için ne zaman güldüm. İnan hatırlamıyorum. Uzun zamandır sorunsuz bi mutluluk yaşamadım. Ya tam mutlu oldum sandığımda arkasından kırıldım ya da kırıldıktan sonra mutlu edilmeye çalışıldım. Hal ediyor olabilir miydim.. etmemeliydim.
Yol
