Türkiye’yi düşünüyorum…
Türkiye’deki yaşantımıza bakıyorum…
Demokratik sistemde yaşamak için, çekilen çilelere bakıyorum. Aydınlarımızın, gazetecilerimizin, Türkiye’nin daha aydınlık ve yaşanır bir yer olması adına ödediklerine bakıyorum…
Sonra, bazı bazı kendilerini bir şeyler zanneden zatı muhteremlerin ağzından çıkanları duymama hâllerine bakıyorum…
İnsanlara karşı yapılan haksızlıklara, zulümlere, hukuksuzluklara bakıyorum…
Ülkemizin, demokrasi, insan hakları, hukuk anlayışını yükseltmek adına verdiği aydın-gazeteci şehitlerine bakıp, düşünüyorum…
Demokrasiyi…
Hukuk’u…
İnsan hakları lâfzîni…
EMRE KONGAR hocamızın Cumhuriyet gazetesindeki 25.01.2011 tarihli yazısından bazı aydınlarımızın/gazetecilerimizin kronolojik dökümlerine yer vermek istiyorum…
“(. . .)
Doç.Dr. Orhan Yavuz, Erzurum, 15 Haziran 1977.
Doç.Dr. Bedrettin Cömert, Ankara, 11 Temmuz 1978.
Prof.Dr. Bedri Karafakioğlu, İstanbul, 20 Ekim 1978.
Abdi İpekçi, İstanbul, 1 Şubat 1979.
Prof.Dr. Ümit Doğanay, İstanbul, 20 Kasım 1979.
Prof.Dr. Cavit Orhan Tütengil, İstanbul, 7 Aralık 1979.
Ümit Kaftancıoğlu, İstanbul, 11 Nisan 1980.
Sevinç Özgüner, İstanbul, 23 Mayıs 1980.
Gün Sazak, Eskişehir, 27 Mayıs 1980.
Kemal Türkler, İstanbul, 22 Temmuz 1980.
Prof.Dr. Muammer Aksoy, Ankara, 31 Ocak 1990.
Çetin Emeç, İstanbul, 7 Mart 1990.
Turan Dursun, İstanbul, 4 Eylül 1990.
Doç.Dr. Bahriye Üçok, Ankara, 6 Ekim 1990.
Uğur Mumcu, Ankara, 24 Ocak 1993.
Baro Başkanı Ali Günday, Gümüşhane, 25 Temmuz 1995.
Özdemir Sabancı, İstanbul, 9 Ocak 1996.
Konca Kuriş, Konya(?), Temmuz 1998 (?)
Şemsi Denizer, Zonguldak, 6 Ağustos 1999.
Prof.Dr. Ahmet Taner Kışlalı, Ankara, 21 Ekim 1999.
Necip Hablemitoğlu, Ankara, 18 Aralık 2002.
Rahip Andrea Santoro, Trabzon, 5 Şubat 2006.
Danıştay Yargıcı Mustafa Yücel Özbilgin, Ankara, 17 Mayıs 2006.
Hrant Dink, İstanbul, 19 Ocak 2007. ”
***
Deniz Gezmiş…
Yusuf Aslan…
Hüseyin İnan…
Erdal Eren…
Metin Göktepe…
Türkiye’nin yakın tarihine baktığımızda birçok aydınımızı, gazetecimizi, bir ideale inanan vatandaşlarımızı kaybettiğimizi görebilmekteyiz.
Her zamankinden daha fazla birbirimize ihtiyaç duyduğumuz süreçlerden geçmekteyiz. Konuşmaya, anlaşmaya, müzakere etmeye, diyalog kurmaya birbirimizi zorlamaya her zamankinden daha fazla gereksinim duymak zorundayız.
Mısır örneğine veya Tunus örneğine bakarak, ne kibirlenmenin ne de hayıflanmanın ya da ötekileştirmenin manası vardır…
50 yılı aşkın demokrasi kültürümüzle ve hukuk anlayışımızla, zaten bölgemizdeki diktatörlüklerden ayrılmaktayız. Şu günlerde yapılan demokrasi vurgusunu, sadece etrafımızda baş gösteren bir yangın çıktığında değil, her zaman hatırlamak durumundayız.
Bizler, halka dayalı, milli iradenin öne çıktığı bir demokratik sisteme kavuşana kadar veya sahip olduğumuz demokratik kültürden ödün vermeme adına, çok fazla acı çekmiş bir toplumuz.
Aydınlarımızın veya “düşünen” gazetecilerimizin susturulmadığı ya da katledilmediği bir ortamın huzurunda yaşamak için, her zamankinden daha fazla insan haklarına ve hukuka saygı göstermek durumundayız. Birbirimizi, “ötekileştirmeden”, düşman ilan etmeden, daha olgun insanlar olarak, ortak bir yaşamı, aynı düşünsel düzlemlerde buluşamasak da idame ettirmek hepimizin, sağcısından solcusuna, laikinden muhafazakârına kadar, vatandaşlık ve insanlık ödevimiz olmalıdır.
* Yıllar önce yazmıştım bu makaleyi/yazıyı, yeni bir yazı “üretemedim”. Siz değerli kooplog okuyucularıyla paylaşmak istedim… Ara sıra böyle kolaycılığa kaçacağım, şimdiden belirtmek isterim, bu hususta affınıza sığınırım. Her zaman “sıfır” bir yazı yazmak kolay değil!
