’’Ne beni affettirecek bu sözlerim, ne de seni haklı çıkartacak’’
Yüzüne bakmaktan, çünkü kaybolmaktan, çünkü sana her defasında daha çok aşık olmaktan korkuyordum. Korkularıma değil de, sana sığınıyordum en kötüsü. Belki de tek yanlış, benim seni acil çıkış kapısı gibi görmemdi. Bir şekilde sana ulaşıyor, seni görüyor, seninle konuşuyordum ve o an ki bütün sorunlarım, birden sen oluyordu. Senin bana gelmeyişin, benim seni kabul etmeyişim, sevmeyişin, sevemeyişin..
Eminim çaban illa ki olmuştur. Ne önemi var ki şimdi bunların? Hangi bahane, hangi teselli kabul görülür? Sen, seni beklediğim yerde bile beni bekletmedin mi? Çünkü ben her ne kadar geleceğini bilsem de, sen de o kadar gitmeyeceğimi biliyordun.
Yürüyorum. Bir bilinmezliğin ortasından, başka bir bilinmezliğin sonuna.. Hiçbir yolun sana çıkmayacağını bilerek, ama yine de umut ederek.. Sen kesin uyuyorsundur bu saatte. Çünkü hiç kendinle mahkemelerin olmadı. İçin vicdanından daha rahatken, acaba beni düşünmüş müdür diye adımlarımı hızlandırıyorum. Sanki daha hızlı yürüsem, koşsam hatta daha çabuk geçecekmiş gibi gelen acıdan bir korna sesiyle kurtuluyorum. En fazla içimdeki kan, dışarıya çıkardı dimi? Sen olsan böyle derdin.. Çünkü benim her şeye yüklediğim tonlarca anlam, senin için bir kaç cümleden ibaretti.
Her gün defalarca kez geçtiğim evinin önünden geçerken, artık seni unutmaya çalışıyor oluşumu bilmiyor dahi olsan, sen eminim ki yine o gri kazağına sarılmış, sütle acısını hafifletmeye çalıştığın kahveni içiyorsundur.
İşin en güzel tarafı da, her acı kahve içişinde istemsiz de olsa aklına gelecek olmam. Bir çocuk gibi gördüğün duygularım, bir gün intikam duygusuyla sana yeniden gelebilir. Gelebilirim. Çünkü aylar sonra bile olsa senin için bir şeyler yazmaya, radyonda çalan şarkıya denk gelmemeye, o son sözlerini hatırlamamaya çalışıyorum.
Neresinden bakarsam bakayım yokluk olan, hiçlik olan, sonu hep mutsuzluk olan bu hikaye de seni bulup, seni seçip, yine seni seviyorum.
Çırpınışlarımı unut. Senin için ağladığım geceleri. Uykusuz sabahlarımı. Seni beklediğim zamanları. Umutlarımı. Hayallerimi. Sana verdiğim yıllarımı. Çocukluğumu. Aşkımı. Nefretimi. Sevgimi. Kimsenin seni benim gibi sevemeyecek oluşunu. Sevemeyecek oluşunu çünkü; ben bütün duygularımı toplayıp değil, bütün duygularımdan sıyrılıp sevdim seni.
