” Beni büyütün ağlatmayın, sevginiz nerde ?” evet bu sözler, az önce yanda çalan bir şarkının sözleri. Teoman galiba… Herneyse aslında değineceğim; bir konu, bir olay ya da tepkim yok. Öylesine içimden geldi. Tabi diğer yazılarımıda içimden gelerek yazıyorum. Bu işi zorla ya da sıkıldığımdan yapmıyorum. Bana tek getirisi belki hatıra belki biraz deneyim. Güzel hissediyorum. Çok güzel hissetiriyor. Bir insan kendini ne kadar rahat hissedebilirse öyle hissediyorum. Çalışırken ya da ailecek sohbet ederken, yemek yerken, herhangi bir program izlerken hatta. Şuan mutluyum, sevdiklerimle mutluyum. Biraz da yazmamda bu etkili olmuş olabilir.
Zamanla daha da tekamül ediyorum. Bazen diyorum 9 yaşıma dönsem. Çünkü çok iyi hatırlıyorum. Bütün gün eğlencelerimi. O zamanlarda dünyayı tam tanımıyordum. Gizemli, korkutucu ve çok merak uyandırıyordu bahçemiz. Büyüdüğüm çevremiz. Başka bir dünyaya dalardık. Günün sonunda gitmek zorunda kalınca, bizden daga üzgünü olmazdı. Çok sinir bozucuydu bizim için. Bi oflamalar başlardı. Ama şimdi daha da farkındayız bazı şeylerin. Birşeyler öğrenmek güzel, olgunlaşmak, sorumluluk sahibi olmak elbette güzel şeyler. Lakin bazen keşke bu kadar farkında olmasaydım diyorum. Bazı şeyleri bilmek zorunda değildim sanki diyorum. Çünkü böyle bir anlamı kalmıyor benim için ve kafayı yememek için sürekli birşeylerle uğraşıyorum. Herneyse ne diyebilirimki ? Hayat devam ediyor durmayacak ve bizde gelişmeye devam edeceğiz… Neyse yazıyı burda sonlandırıyorum. Artık başka yazılarda devam ederim…
