Kendimi bildim bileli; gökyüzünün parlak mavisini, gecenin ışıltılı karanlığını, yıldızları,ayı ve uzayı her zaman sevdim.Gözüm her daim üzerlerinde, başımsa her zaman yukarıdaydı. Tüm bunlarda, bunların gerçekliğinde muazzam derecede büyüleyici, beni bakmaktan alıkoyamayan bir şey vardı.Beni bu güzel ‘estetiklerine’ veyahut ‘varlıklarına’ çeken, bağlayan bir şey vardı. Genelde denk geldiğim o kelimede olduğu gibi, ‘kozmik’ bir şeyler vardı. Bu huyumdan hiçbir zaman vazgeçmedim. Ara sıra belki hatta ara sıradan bir tık daha fazla,başımı kaldırıp gökyüzüne bakmayı es geçtiğim, hatırlamadığım zamanlar oldu. Ara ara, denk getirebildikçe ,ki başımın üzerinde her daim sabit duran bir şeye bakmayı nasıl denk getirebilemiyorum emin değilim, yeniden yıldızları izliyorum.Evimizin bahçesindeki karanlığın içinden güzel gözüküyor.Karanlığın içinden güzel gözüküyorlar. Dokunamayacağım kadar uzak ama hissedebileceğim kadarsa yakın.Kim bilir bizden çok çok uzaklarda bilmediğimiz neler oluyor…Bu başlığı seçmeme sebep olan ‘reflections’ şarkısında, ‘senin gibi birisiyle hiç tanışmadım’ diyor. Tanıştığım insanları düşündüğümde aynı şeyi söyleyemiyorum ama en azından bir kişi hakkında belki gelecekte ‘ yıldızlara çok yakındık’ derim. Yıldızlara çok yakındık… Tamamıyla uzak,çok uzak olduğum bir yerde olmak istiyorum. Doğanın içinde, geceyle baş başa, yalnız. Ben,Tanrı ve yaz gecesine eşlik eden cırcır böceklerinin sesi…Beni orada, yıldızlarla iç içe bırak.Beni orada, düşüncelerimle baş başa bırak. Beni seninle yan yana bırak.Sadece oturmak ve düşünmek, düşünmek ve içimdeki savaşların hepsini bitirmek istiyorum.
dipnot : bu yazıyı daha çok the neighbourhood’dan reflections ve fallen star dinleyerek yazdım, tavsiye ederim. <3
