Artık farklı şeyler söylemek gerekiyor.
Hep aynı şeyler, hep bildik ezber laflar; lafla peynir ekmek teknesi dönmüyor…
Söylenmemiş sözler söylenmeli; insanların gönül tellerine dokunmalı… Klişe laflarla, bayatlamış cümlelerle, demode sloganlarla ve propaganda araçlarıyla, sadece günü kurtarırsınız…
Yeni başlangıçlar lazım bizim ülkemize… Biz diyebilmeliyiz. Sen ve ben diye diye nasıl da “yabancılaştık” birbirimizden…
Eskinin söylemleriyle, eskiden tecrübe edilmiş acılarla, eskinin bürokratik vesayetiyle hesaplaşacağım derken… Toplumun bütününden kopuyoruz…
Meydanlara bir bakın… Salonlara bakın… Elinde mikrofon olan çok değerli şahsiyetlerin söylemlerine bakın…
Lakırdılara baktığınızda, nağmeleri dinlediğinizde, hep bir “demokrasi güzellemesi”, “birlik-kardeşlik” edebiyatı…
Ama… Serdedilenlerin arkasına baktığınızda; ya da kazara fikri neyse zikri de odur misali hakikat ikrar edilince…
Ağızlardan nefret aktığını, kin aktığını şıpından görüveriyorsunuz.
Evet…
Artık farklı şeyler söylemek lazım; söylenmemiş, daha önce ifade edilmemiş; tıpkı hâlâ okunmamış en güzel kitap gibi, yazılmamış en iyi kitap gibi…
Eskinin defterlerini ortaya çıkararak, birilerinden hesap sormak amacıyla toplumumuzu germenin hiçbir kimseye getirisi olmadığını, şu 17 yılda deneyimlemedik mi?
Bırakalım artık kötü sözleri… Evet, siyaset bir meslek ise, bu meslek de diğer mesleklerdeki gibi rekabete dayanıyorsa, herkes elinden gelenin en iyisini yapsın ama yeni bir sayfa açalım…
Bakalım…
