İnsan;hayatı boyunca hep bir arayış içerisindedir her ne kadar farkında olmasalar bile.Mesela bir sevgili,bir arkadaş,bir mevki-makam,bir duygu bile olabilir ama sevgi olunca yorulur yoruldukça daha da aramaya başlar aradıkça daha da sever ve daha da merak eder.Tabii bu arama süreci boş geçmez.İnsanlar tanır,çiçek ismi öğrenir,düşer,kalkar,uyur,uyanır vs.Sonunda bulur ve neden aradığını o an sorgulamaya başlar’hayatta onca yaşanmışlıklardan,yorgunluktan,düşüp düşüp düşüp kalkmaktan veya kalkmaktan korkmaktan,ben bunları kime anlatıcam’ der farkında değildir gelenin dinleyen olduğunu.Çökmüştür bedeni ufalmıştır ama yüreği kocamandır ve geriye kalan sadece sevgiye hasret kalan bir insanın sevgilisine buluşması kalmıştır.’Onca yolu çabayı bu kavuşma için çektim der.’ anlatmak ister ama yorgunluktan tek kelime edemez işte o zaman asıl gözler konuşur ve sadece bakarak hayatını anlatır…Benimde arayışlarım vardı hala da var ama buldum geçmişteki arayışlarımı… Ben hayatımda bir insan tanıdım.Adı Hatice ama ona ‘çiçeğim’derim çünkü bir çiçek kadar naif ve istediği tek şey su,suyun sevgiden olması.Onunla okulda tanıştım o anda ikimizde ağlıyorduk,yaralarımız aynı,gözyaşlarımızın sebebi aynı,arayıpta bulamadığımız şeyler bile aynıydı.O da sevgi arıyordu bende,o da içindeki yaraların dışa vurmuş haline gözyaşı diyordu bende,o da her yerden yara almıştı bende…Birbirimize olan sevgimiz Mevlana ve Şems gibiydi.Bize bakanlar gerçekten de öyle diyordu.Hatta biz konuşurken gözlerimizle konuşurduk.El ele tutuşarak yürürdük,birbirimizin omuzlarına dökerdik gözyaşlarımızı,içimizi bir tek birbirimize açardık öylesine ki bir buluştu bizimkisi ve o Hatice’ydi ben ise hayattaki Sergüzeşt’tim… Hayatın her zaman yüzümüze gülmeyeceğini,bizi hep ayakta tutmayacağını,herkesin yanımızda olmadığını,gerçekliğin ne olduğunu heppp onda tattım,öğrendim…İnşallah sizinde hayatınızda aradığınız umudunuzu bir ŞEMS veya bir MEVLANA da bulursunuz. Unutmayın hayat yaşandığı kadardır ne eksik ne fazla…
Yaşanmışlıklar ve Buluş
