Ben hayatımdan çıkan her insanın, beni hayatıma girecek olan “Esas” insana hazırladığını düşünürüm. Bu yüzden giden insanın arkasından ağlamak yerine hayatıma kattığı şeyleri düşünür, beni hangi yönden etkilediğini anlamaya çalışırım. Bence olması gereken de budur.
Yaşadığın her olaya “Yaşamam gerekiyormuş ki yaşadım” gözü ile bakarsan geçmişe takılı kalıp acı çekmek yerine,geleceği düşünüp mutlu olursun. En önemlisi,böyle düşünürsen hayatına yeni girmiş birine yaşadığın acıların bedelini ödetmezsin.
Acına sıkışıp kalmak yerine yaşadığın mutlulukları düşün;bir acının içinde yaşamak,seni terk eden insanın “Hayalet”i ile yaşamak yerine hayatına yeni girmiş insana kalbinde yer aç. Zihnin de “mutlu” anılara yer aç. Çünkü sen bir acının içinde yaşayamayacak kadar güçlü,bir hayalet ile yaşamayı haketmeyecek kadar mükemmelsin. Sana bunun tersini hissettiren insanları hayatında barındırma,onlar seni haketmiyor…
Şimdi acılarından ve hayaletlerinden sıyrılıp kendine bir hayal kur,mutlu olduğun bir hayal kurarak de ki: “Yaşamam gerekiyormuş ki yaşadım.”
Unutma,sen bir olaya sıkışıp kalacak kadar güçsüz değilsin!
Kalbi güzel insanlar ile karşılaşman dileği ile… Seni seviyorum, bil istedim…
