Hayat bu aralar çok karışık bir o kadar durağan .Gelecek icin bir Ders mi yada geçmis te yaptiklarimizin bedeli mi bilmiyorum ama hapsolmuş durumdayız hepimiz bir çoğumuz evin içindeki duvarlarla arkadaşız geleceğin karmaşıklığı sokaklarda caddelerde değil evimizin duvarlarında tavanlarında.Cok sevmediğimiz veya sevdiğimiz insanlarla aynı evdeyiz kahvaltıda kirginliklarimizi içiyoruz öfkelerimizi çataliyoruz veya gülümsememizi kasikliyoruz.Belki arkada hafif seste bir radyo belki kafamızın içinde ki o karmaşıklık.sahi karmasiklik nedir kafamizda yasadigimiz boslukmu yoksa dolulukmu?.hergunumuz boşa geçiyormuş gibi hissetmiyorum çünkü benimle birlikte herkes durmuş kimse yürüyemiyor. Ama ben kendi icimde yuruyorum Gidiyorum kitaplığımda 3.katta duran kitabımı alıyorum gercek benligime gunaydin diyorum Her şeyi herkesi unutarak kitabın son sayfalarına yaklastikca bitirmemek icin yavas okuyorum sayfalari daha sakin ceviriyorum cunku gercek dunyaya dönmek istemiyorum gercek dunyanin sahteliğiyle yüzleşmek istemiyorum ama ne yazık ki kitabım bitiyor tekrardan dönüyorum maskeli hayata el dezenfektanlarına sevgisizlige sahtelige bende gulumsememi takip mutluyum diye hayata yeniden başlıyorum herkes böyle değil midir Annem kötülerin maskesi düşer bir gün demişti meğer hepimiz kotüymüşüz aslında
Yaşam
