İnsan neden ağlamayı yadırgar, biz daha ilk dakikadan ağlayarak başlamadık mı bu hayata. Ağlamak yalnızca mutsuzken yapılan bir eylem midir?
Bu soru benim için koca bir EVET. Ben hiç mutluluktan ağlamadım. Gözlerim mutluluktan en son ne zaman parıldadı hatırlamıyorum. Eskiden insanlar benim gözlerimi severlerdi sevdiğim insanlara bakarken parıl parıl parıldayın gözlerimi…
Mutluluk neydi gerçekten? Benim için mutluluk geçmişti, kıymetini bilemediğim geçmiş…
Etrafım çok kalabalıktı bir görseniz bu kız nasıl bu kadar farklı kişiliklerle anlaşıyor derdiniz. Bana ne oldu? Ne değişti o günden bu güne. Bir ben mi yanlıştım ya da bir onlar mı hatalıydı ki hayatımdan çıkardım/hayatlarından çıkardılar.
Bir insanın hiç mi hayatında yolunda giden bir şeyi olmaz. Hep mi yetersiz olur, kimsesiz olur, umutsuz olur… Ben böyle değildim.
Artık insanların yolunda giden hayatlarını görmek yoruyor, üzüyor daha da umutsuzluk girdabına sokuyor. Herkes mi doğruydu da bir ben yanlıştım, bir ben bedel ödedim. Neden herkes hayatına devam ederken ben geçmişte takılı kaldım. Günlerim ilerlemiyor, saatler geçmiyor, yaşadıklarım değişmiyor.
Daha ne kadar böyle devam edecek, başkalarının mutluluğuyla daha da dibe vuracağım. Bu yolun sonu yok mu ben neden çıkmaz sokaktan geri bile dönemiyorum?
#yarışma yarışma#
