‘’Nezaketen yaşıyor, her gece ölüyor, durmadan yürüyor, çayı çok seviyor ve giderek yalnızlaşıyoruz. ‘’
Ve işte yine uyandım. Yine diyorum evet, yine. Çünkü her gece bir daha sabah olmayacak, güneşi öldürdüler de bir daha doğmayacak gibi. Gecelerden korkuyorum ama gündüzleri de sevdiğim söylenemez. Peki bu kadar yaşama isteği varken neden bu çelişki?…
Yalnızlık… ne çok şey barındırıyor içinde. Tek kelime binlerce anlam. TDK’ de ise tam tersi, tek bir kelime, tek bir anlam; ‘kimsesizlik’. Yalnızlığa gelmeden önce sanırım ‘anlam’ kelimesinin bu yazıdaki yerini belirtmeliyim. Anlam, iki farklı şekilde tanımlanır. Birincisi kâğıt üzerine birkaç kelime ile yazdıklarımız, ikincisi ise kişide yarattığı etki, his. Bu yazıda ağırlıklı olarak ikincisi olmak üzere her ikisine de değineceğiz.
Şöyle bir soruyla başlamak istiyorum; Yalnızlık gerçekten kimsesizlik midir? Sizi bilmem ama ben buna katılmıyorum. Her kâğıtta yazılan tanıma da inanmıyorum. Kendi benliğimiz bizi hiçbir zaman bırakmıyorken yalnızlığı nasıl olur da ‘kimsesizlik’ olarak tanımlayabiliriz? Yeni bir kavram daha: Benlik. Şimdi on saniye durun ve kendinize şu soruyu sorun;
Kendime ne kadar değer veriyorum ve ne kadar tanıyorum?
Benlik, TDK’ de ‘bir kimsenin kendisini kendisi yapan özellik, kişinin öz varlığı, kendilik, kişilik’ olarak tanımlanır. Yazıda ki anlamı her ne kadar bu olsa da kişide yarattığı anlam bu kadar kısa olamaz. Benlik, insanın tek gerçeğidir. Çünkü benlik; bazen insanın ta kendisi çoğu zaman ise insanın içinde ki diğer kimliktir. Günümüzde bu kimliği açığa vuran, dışa yansıtan pek az insana rastlar olduk. Her insan kendi -yalan- benliğinde çok iyidir. Aslında şu an onları eleştirmiyorum, hatta öyle olması gerektiğine inanıyorum. İçimizde ki diğer kimliği sadece biz tanımalıyız. Neden mi? Çok basit; gerçek benliğimizi de açığa vurduktan sonra kesin olarak yalnızlaşmış oluyoruz. Çünkü her şeyin sonunda bize kalan tek şey odur. Neden bunu da açığa vuralım, onu kaybedelim ki? Size ikinci bir on saniyelik sorum daha var;
Benliğimle mutlu muyum? Onu tanıyor muyum?
Sizi bu derin çukura attıktan sonra kendimce uçmayı öğreteceğim şimdi.
- ‘Benlik’ tüm detaylarıyla tanıman gereken birinci kimliğindir.
Size bir konuda yanlış bilgi verdim. Benliğini hiçbir zaman ‘tüm detaylarıyla’ tanıyamazsın. İnsan psikolojisi tam anlamıyla anlaşılmadan, bu konu da böyle devam edecek. Ve umarım ki hiçbir zaman tam anlamıyla benliğimizi tanıyamayız. Şimdi tüm söylediklerimle çelişmiş oldum değil mi? Hayır, olmadım. Çünkü benliğimizi zaman zaman bazı insanlara gösterebiliyoruz, dışa yansıtıp onu kaybedebiliyoruz. O zaman da yalnızlaşıyoruz veya öyle zannediyoruz. İşte tam da burada devreye benliğin bilinmeyen detayları devreye giriyor. Eski benliğimiz yenilenmiş, daha da farklılaşmış ve daha da güçlenmiş bir şekilde karşımıza çıkıyor. Ve işte o zaman yalnızlık denen kavramı yok etmiş oluyoruz.
- Dışa yansıyan tarafını ve en çok da içindeki kimliği sev!
Benliğinle, kendinle ve var olduğun insanla barışık olduğun sürece mutlusundur. Mutluluk yalnızlığın tek ilacıdır. Ve unutma ki; sevmek, karşılık beklenmeyen tek duygu, tek kavram, tek gerçektir. Bunu yapmak o kadar zor olmamalı.
- Unutma! Benliğini kaybetmedikçe hiçbir zaman yalnız değilsin.
Bu aşamaya kadar, benliğinizle, iç kimliğinizle tanışmış ve onu seviyor olmanız gerekmektedir. Geriye tek bir şey kalıyor; bu duyguyu, hissi kaybetmemek. İç dünyamızın bize sağladığı huzurun farkına vardıktan sonra eminim ki sizde bırakmak istemeyeceksinizdir.
Sana bir haberim var; Artık hiçbir zaman yalnız kalamayacaksın. Buna sevindin mi, üzüldün mü bilmiyorum ama kaçınılmaz sonun oldu. İç dünyasını keşfedip orada kendine özel, kendi istediği gibi bir dünya yaratmış her insan ‘yalnızlık’ kavramını unutan insandır.
…Yaşamayı seviyorum; ölmeyi istediğim kadar.
