Yalnızlığa iten neydi bizi kendimiz mi? Bazen çok yalnız oluruz ne kadar çok insan olursa olsun biz bir o kadar yalnızızdır işte. Ne biz anlatabiliriz o yalnızlığı ne de kelimeler, anlatsak da zaten hiç kimsenin kafasına takmadığı şeyleri takmışız ya da küçük şeyleri bile sorun eden kişi olmuşuzdur. Sonra o kadar çok alışırız ki yalnızlığa arkadaş oluveririz birden biz de başta anlayamayız tabii. Sonra bir bakmışız tek sırdaşımız yalnızlık oluvermiş her şeyi yalnız yaşar hale gelmişiz. Dış dünyayı görmeyecek kadar, görmemize engel olmasına izin vermişiz hiç bir şeyi aldırmadan. Sonra bir bakmışız sonunda sadece tek başımıza kalakalmışız. Diyoruz ki kendimize niye bu kadar yalnızız işte biz tercihimizi ondan yana kullandığımız için bizim her şeyimiz oluveriyor ve bizi içine çekiyor, sessizliğe ,susmaya, hissizleşmeye ve en önemlisi de kendimizi değersiz hissettiriyor. Yalnızlık değil her şeyin çözümü, yalnızlığı benimsememeliyiz bu denli. Yalnızlığa sarılıp asla dış dünyadan; insanlardan, sevdiklerinden, değer verdiklerinden asla bağımsız kalmamalı. Yalnızlık hiçbir zaman insanın tercihi olmamalı hatta ve hatta insan yalnızlaşmamalı hayata karşı hep beraber, tek başına değil birlikte mücadele vermeli ve yaşamalı. Kimse kimseyi yalnızlaştırmamalı. İnsan İNSANI…
Yalnızlığa itilen miyiz? İnsan mı yalnızlığı seçen.
