yalnızım ve yapabildiğim tek şey ışığı açmak

Çaresiz hissediyorum. O kadar yalnızım ki.. Sanki ben gözden çıkaralıbilecek en kolay şeymişim gibi. Sanki hep yalnızım bazen farkediyorum gibi. Karanlıkta tek başıma oturmamak için ışık açtım. Sanki ışık benim dostummuş gibi. Geceleri korkamışcasına. Bir lambadan medet umarcasına. Yalnızım işte bu kadar kaçacak bir şey yok diyorum kendime ama nafile. Bekliyorum sadece. Ne kadar kötü olduğumu kimseye söylemeye gücüm yok. Kimseye bir şey anlatmaya gücüm yok. zaten haksızken haksızlığımı anlatmaya gücüm yok. sevgisizliğin ağırlığında eziliyorum. Bu defa hepsinden farklı. Önceden de bunu hissetmiştim ama bu çok farklı. Sanki kullanılıyormuşum gibi. Sanki gerçekten kölesi olduğumu düşünüyormuş gibi.Haksız da sayılmaz. Ama ben bu ilişkinin zaten kölesiyim. Ne ters geldi şimdi bana ? Ben aşkımdan sevgimden köleyken canım sıkılmıyordu. Bunun kullanıldığını çok azıcık da olsa düşünmek. Gerçekten içimi parçalıyor. Canımın ne kadar yandığını tarif bile edemem. Bu acıyı yaşamayı hakediyorum demek ki. Ben de bu kadar canını yakmışım. Yaşattığımı yaşıyorum. Ben canım ne kadar yansa da onu her şeyden çok seviyorum. En ağır konuştuğu gün durup bana şirin bir tanecik şey yapsa dünyalar benim oluyor. Ben onun gibi birisine sahipken başka bir mutluluk aramak zaten saçma olurdu.Onun benle olması bana mutluluk olarak yeter de artar. Benim galiba içimi dökecek kimsem yok. Alkol kullanamam,sigara içemem ikisinden de nefret eder zaten.Ben yalnızca yazabilirim.Onu da belki bi daha bulamayacağım bir siteye. Elimden daha fazlası gelmez zaten. Beklerim, yazarım, affederim, kaybederim. Başka hiçbir şeye yaramam. Ben dünyayı da değiştiremem. Ben bir çocuğun bile hayatını değiştiremeyecek kadar vasıfsızım belki de. Ne için yaşıyorum acaba? Bu saçma düzenin içinde hiçbir şeye yaramadan, belki asla kendi ailemi kurmadan belki asla istediğim işi yapmadan bu dünyadan göçüp gidecem. Bu gerçekle yaşamak beni ne kadar yaralıyor.Bu gerçekle nefes almamın karşılığına yaşamak diyebilir miyim ? Hiç sanmıyorum. İnsanların sadece yalakalıkla bir yerlere geldiği bu liyakatsızlıkların karşısında ben dik dursam ne fayda. Ne ben bir Fatih’im çocuk yaşımda İstanbul fethedecek. Ne Mustafa Kemal’im her bir yanımı sarmış adaletsizliklerle savaşacak. Ben hiçbir şeyim. Bataklıktan açan çiçek değilim. O bataklık aslında benim.