“Ben, yalnızlığı istemekle suçlanıp yalnızlığa mahkum edildim. Bu karara bütün gücümle muhalefet ediyorum. Ben yalnızlığa dayanamıyorum, ben insanların arasında olmak istiyorum. İnsanların düşmanlara da ihtiyacı vardır, dostlarının değerini bilmek için…”
Dost demişken, biz neden iyiyi görmek için hep kötüyü tatma ihtiyacı duyarız hiç anlamıyorum. Fıtratımız gereği mi yoksa idrak problemimiz mi var çözemiyorum. Değerini bilirsen dost sana dost olur zaten. Oda yalnız bırakır, illa ki bir gün, hep.. Kendi kapınızı kendi anahtarınızla açmaktır yalnızlık. İçeri girer bir köşeye oturursunuz. O zaman başlar içine çekilmek, sessiz ve sakince. Bir o kadar da korkutucu. Bahsettiğim kalabalıklar içinde yalnız hissetmek veya bilinçli şekilde yalnız kalma isteği değil elbette. Daha derinden bahsediyorum.. Boşlukta olma hissiyle birlikte gelen, dışlanma, soyutlanma, kendini dünyadan kopmuş hissetme. Sonu depresyona kadar varan o korkutucu duygu. Konuşursun ama sesin duyulmaz, çaresizce haykırırsın derinden çıt çıkmaz. Kimi insanın çok değerli bir elmasmış gibi arayıpta bulamadığı, kimininse peşini hiç bırakmayan kara bir gölge gibi işte. Hiç sevmedim ben, hiç sevemedim. Tabii ki kaldım istemeden, ‘mahkum edildim’ demiş ya Oğuz Atay, tam olarak öyle. Hayatımızdaki kötü an ve anıların her yerde mimarları var, hep de olacak.
Galiba benim artım endişelenmemek, yalnızlık korkusuyla yaşamayıp, ona tutsak olmamam. Huzur arıyor bazen insan, gerçek huzur.. Yalnızlığın da çayı, kahvesi, müziği, yürüyüşü bambaşka. Kötü anları fırsata dönüştürdüğün an kazandın demektir. Hayatı hiç korku gütmeden yaşamalı, evet korku insanı diri tutar. Eğer esiri olmazsan..! Aldous Huxley’in bir lafı var “Vücut bulmuş her ruh yalnızlığa mahkumdur.” Yalnızlığı en yalın haliyle, geneliyle, olması gerektiği şekilde tam olarak açıklamış.
Anlattıklarını yanındakiler de duymuyor bazen, görmüyor. Anlattıklarını o kadar güzel anlamıyorlar ki, insan yalnız kalabilmek için çırpınıyor. Bu yüzdendir ki sorunlarımı kendi içimde çözebilmek, kendimi dinlemek için yalnızlıkla buluştuğum zaman kendimi şanslı sayıyorum. Kan emici ruhların içinden sıyrılabilmek için, yalnızlık inanın hızlı bir çıkış kapısı. İnsanın kendine zaman ayırabilmesi kadar güzel birşey yok şu hayatta. Alışıyorum yalın ve yalnız kalmaya yalnızlıkla.
MaviYeşil Düşüm
Fotoğraf bana ait
