Yazmayı seviyorum. Bazen saçmaladığımı düşünüyorum. Ama yazmak beni rahatlatıyor. İçimi döküyorum. Herkese her şeyi anlatamazsın, ama yazabilirsin.
Üzgün olduğumda, kırgın olduğumda ya da mutlu olduğumda yazarım. Kendi kendime.
Bazen düşünürüm, tamam her şey kötü. İşler yolunda gitmiyor. İyi güzel de ben ne zaman yaşayacağım. Zaman geçip, gidiyor ve bir gün hayat da sona erecek.
Hemen bir müzik açarım, ya da hava güzelse kendimi sokağa atarım. Hemen enerjim yükselir.
Mesela bir kahve içerim eve gelince. Veya sevdiğim bir yemek yaparım. Bunlar bana iyi gelir.
Sokaktaki kedileri izlemeye bayılırım. Konuşurum onlarla. Uçan kuşları seyrederim. Martıları mesela, kargaları. Ya da diğer kuşları. Onların da hayat mücadelesi içinde olduğunu görürüm.
Ağaçları seyrederim.
Sonra birden bir keşmekeş… POF! İlla ki seni sinir edecek biri ya da bir şey çıkar karşına. Ona da gerekirse cevabını veririm. Ya da aldırmadan yoluma devam eder, giderim.
Hayat akıp, gidiyor…
