İnsan yaratıldı.Zamandan öte bir günde.Toprak ve suyun karışımı ile.Bunlar yetmez insanın varoluşuna.Sevgisiz insan da olmaz canlı da.Üflendi bir ruh, Tanrı huzurunda.Sevgiden öte bir aşk vardı bu ruhta.Yaşadı insan, bu ruhun üflenişinde.
Zaman kaydı, geçti.İnsan ruhu unuttu, ruhundan bi haber kaldı.Ruhu reddetmek, Tanrı’yı reddetmekti.İnsan ruhu reddetti.Zor ve meşaketliydi. Başardı.Bu insan istese neyi başaramazdı ki?
Sevgi de, aşk da inkar oldu.İhtimaller güzeldi, Tanrı’ya inananlar hep vardı.Sevgi onlarla hep baki kaldı.Kendilerini Tanrı ilan edenler, çamuru da buldu suyu da.Üfledi de bir Tanrı gibi, heykeline.Ne can geldi, ne sevgi.İnsan yaşamının Tanrı’sına boyun eğmekle kaldı.
İncil de Tevrat da yalandı.Kutsal kitaplar kutsanmamıştı.İnsan eksikler dolu bir yaratıktı.En büyük eksiği Tanrı’yı tanımamaktı.Eline aldı insanoğlu bir kalem, yazmaya başladı.İşte kutsallık bu yazıda saklıydı, ve yazdı.
‘Bağışla Tanrı’m.’
