Aşkın sesi;
İcinizden bazıları aşkın sesimi olur diyor olabilirsiniz. Eğer onu tanimadan önce bana sorsaydiniz “yoktur” derdim. Ama onu tanıdım, dünyam değişti. Düşüncelerim değişti. Biliyomusunuz.. Önceden benim dünyamda ışık yoktu heryer karanlıktı. Sanki hiç var olmamisim gibi. Bi HİÇ mişim gibiydim. İnsan sevince, sevilince var oluyomuş. Beni daha önce kimse sevmedi. Annem, Babam bile. Sanki fazlalikmisim gibi hissettirdiler hep. Herkes koşuşturuyodu hayatta. Birşeylere yetişmeye çalışıyorlardı. Bende durup o koşuşturmanın içerisinde kendimi arıyodum. Herkeste ayni surat ifadesi vardi. Herkes mutluluk maskelerini takmisti. Ne tuhaftı başkalarini mutlu etmek için kendimizden ne kadar çok taviz veriyoduk. Biri “Aaaaaa çok kilo almışsın.. Bugün ki makyajin olmamis.. Uzun saç daha çok yakışıyor sanki sana..” Hep baskalarinin düşüncelerini önemsedik yıllar geçtikçe. Oysa hiç kendimize sormadık “Ben Ne İstiyorum.” diye. Hep baskalari bizi biçimlendirdi. Kendi söküğümüzü başkasi dikti. Çünkü kimse bizi tüm kusurlarımizla sevmedi. Belki de sevilmek istiyoduk. Biraz mutlu olmayı. Sevilmek için çok hata yaptım. Hiç olmadığım biri gibi davrandim. Hep insanlari mutlu etmeye çalıştım. İçimdeki beni öldürmelerine izin verdim. Sevdim. Hani sevmek çok güzeldi. Yalnızdım, etrafim karanlikti ve ben mutsuzdum. Kimsesizdim. İçime gömmüştüm çocukluğumu, ağlayışlarimi, mutlulugumu. Sonra bi ses duydum yalnizligimin ortasinda.Artik biri benim sesim olmuştu. Bana masal anlatırdı. İlk defa biri bana masal anlatiyodu. Oysa büyüdüğümü unutmuştum. Masallar büyüyünce üzerdi. Ben büyümüştüm. Ve bana anlattığı seni seviyorum masalı bitmişti. O da tıpkı herkes gibi sevmemisti beni kandirmisti. Yıllarca ağladim ama sonra tek kelimesiyle vazgectim. İnsan bazen zorda olsa vazgecmeli ki kendini bulsun. Hayat kisa ve kendinizden asla vazgeçmeyin. Birakin sizinle olmak isteyen ışığınızdan tanısın.
