Mutlu olduğum, özgür olduğum, sevenlerimin yanımda olduğu yerdir vatan benim için. Üzerinde yaşadığımız toprak parçasından çok yaşadığımızı hissettiğimiz yerdir vatan.
Evladını kaybetmiş bir annenin ne üzerinde yaşadığı toprak parçasını ne de üzerinde dalgalanan bayrağın rengini umursamasını bekleyemezsiniz. Günlerini esaret altında, günlerce gökyüzünü göremeyerek geçiren bir insanın umrunda değildir haritadaki yeri. Vatan, oraya ait olduğumuzu hissettiğimiz yerdir. Vatan uğruna ölünmesi değil aksine huzurla yaşanması gerekilen yerdir.
Her şeye öylesine çok anlam yüklüyor, öylesine çok yüceltiyoruz ki kendi değerlerimizi unutur hale geliyoruz. Daha iyi bir yaşamı değil olanla yetinmeyi tercih ediyoruz. Hakkımızı istemenin şükürsüzlük, açgözlülük olduğunu düşünüyoruz. Tüm bunları söylerken “ Hiç ölmeyecekmiş gibi bu dünya, yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalış.” diyen peygamberin dinini öne sürüyoruz.
Gün gelip elimizde olanın da alındığını fark edince yıllardır süren davamızdan, fikirlerimizden, öne sürdüğümüz dinimizden bir anda vazgeçip isyan bayraklarını çekiyoruz. Yıllardır susuyoruz. Birtakım şeyler oluyor susuyoruz. Birtakım şeyler daha oluyor yine susuyoruz. Peki ne zaman konuşuyoruz biliyor musunuz? Ayçiçek yağına zam gelince. Evet yıllardır sökülmeyen o dilimiz ayçiçek yağına gelen zamla bülbül gibi şakımaya, yıllardır görmeyen o gözlerimiz faltaşı gibi açılmaya başlıyor.
Gönül isterdi ki bazı şeyler zamanında söylensin, zamanında görülsün. Bazı şeyler birilerinin canı yanmadan , ya da kendi canımız yanmadan fark edilsin. Bazı şeyler bizi birbirimize düşürmeden bizi bölüp paramparça etmeden engellensin. Çünkü bazı yaralar vardır ki asla kapanmaz, hangi merhemi sürerseniz sürün izi kalır, asla unutulmaz.
Bu tablo oldukça umutsuzluk verici doğrusu. Böyle bir zihniyetin seçimleri sonucunda değişecek olan şeylerin de ömrü belli oluyor aşağı yukarı. Ayçiçek yağına tekrar zam gelene kadar…
