Nedense yazmak istedim. Gecelerim soğuk geçiyor . Cenin pozisyonunda neleri düşünüyorum nelere donuşuyorum. Kendimi biliyorum ancak diger insanlari anlamiyorum. Bos yere yitip giden duygulara anilara üzülüyorum. Kimin ah’ini aldim da bu duruma dustum hic bilmiyorum. Ruyalarimda bulusuyorum sevdigim ile ancak gercekte yok. Ask ulasamayinca daha mi bi ozel ve kiymetli oluyor hic anlamiyorum.
Canim yaniyor, mental aci beni kahderiyor. Sevgimin karsiligini alamamak, ona kavusamamak ve hic haber alamamak. Hatta ve hatta duygulari bana karsi ne yonde bilememek… uc noktayim yarimim. Butun hissederken gidenlerin haddi hesabi yok. Suan ki duruma da bakinca ney anlamli hic aklim almiyor. Her gunum bir oncekinin aynisi gibi. Dertler benimle misafir kalmayi seviyor ancak icimde ki bu yarimlik ve anlamsizlik hissi bir turlu gecmek bilmiyor. Bazi seyleri zorlasan da olmuyor. Beklentiler ile kalip gidiyorsun.
Boyle olmasini istemezdim. Kirdigim kadar mi kirildigim yerlerimden kiriliyorum bunu da bilmiyorum. Ozlem agir sevgim tasiyor icimden ancak tek eksik olan sey onsuz olusum. Huzuru buldum derken o kadar sorunun arasinda yine de gitmek istedi. Her sey cok daha guzel olabilirdi. Bana sevmeyi ogretti tekrardan. Korktugum basima geldi. Korkuyordum tekrardan sevip uzulmekten ve suan korktugum duygularin esiri oldum. Gitti o ben de ondan gitmek zorunda kaldim ancak bilmiyor ki ben hala oldugum yerdeyim. Kalbim sadece sulanmayi bekliyor bir cicek gibi. O kadar anlamsiz ve belirsizligin icin de onun belirip hayatima hayirlisiyla girmesini bekliyorum. Kuştum ben ozgurce ucuyordum.
Kendimi zor toparlamistim. Kirilan kalbimin parcalarini yerden topladim ve kendim tekrar insaa etmistim. Hatta yara bandim yoktu, ben yoktan var ettim onlari ve sardim sarmaladim kendimi. Yolumda cizgimde gidiyordum. Ancak tekrar aynisi oldu o kadar ugrasip cabaladigim halde. Is yine bana düştü. Tedbir aldigimi sanarken kendi kendimin topuguna sıktım. Guven duygum sadece kendime ve evreneydi. Ancak karsimdakine de bazi seyleri deneyimlemem icin sans vermem gerekiyordu. Ve ben her allahin gunu kendim ile savastim. Hem vicdan olarak hem de mantik olarak.
Yenildim bu savasta. Kalbimin sesini dinledim. Sezgilerime kulak vermek istedim cunku onun iyi birisi oldugunu, emeklerinin ugraslarinin cabasinin bosa gitmesini istemedim. Zaten sans vermeseydim vicdanim rahat olmazdi. Ve zaten vicdanimi dinlemeseydim ben, ben olamazdim ki. Sahtekar, umut taciri olurdum. Belki onun da bana olan hissiyati sevgiydi, benim onda ki gibi ancak yollarimiz ayrildi.
Tek uzuldugum sey, bos yere kalp kirikliklari, acik acik her seyi konusamamak, icimde kalan onlarca cumle, hislerimi aktaramamak ve gosterememek. Ve tabiki de konustugumuz hicbir seyi gerceklestirememek. O hayal ettiklerimiz bizimle birlikte ucup gittiler. Belki tekrardan her sey benim icin cicek acacak bir baskasi ile ama o zamana kadar biliyorum ki kendime batirdigim ve batirmasina izin verdigim dikenleri kendim toplayip kendimi iyilestirecegim. Kimse sevmenin kolay oldugunu soylemedi.
Ancak sevgi oyle bir sey ki su gibi akip gidiyor gonlunden guzel nehirlere derelere, oradan da okyanuslara. Kendime ne engel koyabildim ne de basarabildim. Sucum var ise sevmek diyebilirim size. Agir geliyor sevgim. Hircin seviyorum. Kendimden korkuyorum artik hircin sevdigim icin cunku o insan benim yarim elmam degil de benim butunum oluyor. Bu da agir geliyor iste karsimdakine. Soracaksin bana o istedi ki mi diye bu kadar fazlasini biliyorum. Ancak ben buyum. Saniyorum ki boyle boyle duse kalka gercek aski, dogru insani bulacagim. Fakat sancili surecim devam ediyor. Hala ruyalarima giriyor. Bir umutla bekliyorum iste gelmeyeni. Ne gariptir ki bundan aylar once bir baskasi icin yaziyordum.
Yanlis insanlari seciyor muyum yoksa kendimi avutmak icin kurban rolunu oynuyorum onu da henuz anlamis degilim. Ama bu kisi de takili kalmamin sebebi ne biliyor musun? Seneler once yasadigim seyleri yasatti bana. Yani nasil anlatsam, haketmiyorum dedigim her ne guzel sey varsa o bana her seyin guzelini yasatmaya calisti. Inanmak istemedigim cok zaman oldu.
Onu da kendim ile yiprattim ancak daha sonra her seyi yoluna koymaya calistim fakat gec oldu sanirim ki o gitmeyi tercih etti ya da kacisi oldu onun icin. Insanlarin icini bilemiyorsun ne kadar yakin taniyorum desen de cunku fazla derin dusununce iyi olan seylerden bile suphelendigin oluyor.
Bu yuzden sevildigime emin degildim. Zaten cok kotuluk ile karsilastim. Fakat hala insanlara karsi iyi olmaya calisiyorum. Iste bu yuzden bu icimde ki insan sevgisi, insanlik beni boyle hassas kalpli birisi yapiyor. Donmeyecegini bildigim halde umit edip yine de bekliyorum ve inanmak istiyorum. Tam kendimi buldum, hatalarimla desem de yaninda kalmak istemeyince kalmiyorlar iste. Halbuki kendime bir de donup bakinca gitmek istesem de gidemedigim cok oldu. Iste celiskim tam olarak burada. Hayirlisi olsun her seyin. Suan dunya hasta ve insanlar dunya dan daha da hastayken ben bir umitle insanligin da insan iliskilerinde duzelecegini umit ediyorum.
