Kimim ben?
Her aynaya baktığımda başka birini görüyorum. Bazı zamanlar kendime o kadar yabancı geliyorum ki kendime sorma ihtiyacı hissediyorum. ‘Kimim ben?’
Aynaya baktığımda gördüğüm kişiden memnun muyum yoksa sadece kendimi etraftakilere göre mi şekillendirdim emin değilim. Bilinçaltı o kadar farklı bir şey ki kafam karışıyor. Bu aralar kendimi derin bir bunalımda hissediyorum. Sebebini bilmiyorum. Ruhen bir yorgunluk çöktü üstüme. Yataktan çıkasım gelmiyor, yediğim yemekten zevk almıyorum. Açlıktan midem bulanmasa kalkıp yemek yemem bile. Depresyon dedikleri şeydeyim yine galiba. Bu sefer çok fazla hissediyorum, sebebini anlayamadım.
Bu günlerde hep beni buhrana sürükleyen şey olduğum kişiden memnun olup olmadığım oluyor. Aynaya çok bakıyorum. Memnun değilim galiba. Bir türlü olduğum kişiyle tatmin olamıyorum. Kendim için değil de başkaları için yaşıyor gibiyim. Sevilmekten de korkuyorum galiba. Ne zaman birini sevmeye başlasam veya çok sevildiğimi hissetsem, bu sadece aşk işlerinde değil arkadaşlık ilişkilerinde de böyle, gitme ihtimali yüzünden ben terk ediyorum. Dünyanın en korkak insanıyım.
Bir insan nasıl sevilmekten korkar? Öyle bir korkuyor ki kim olduğumu unutuyor.
Süslü biriyimdir. Bazen kendimi maskelemek için yapıyormuşum gibi geliyor. Bilinçsizce. Sanki parlak takıların, abartılı makyajın altına sığınıyormuşum gibi. Olduğum kişiyi saklıyormuş gibi. Biri beni sevmeye başladığında – bu genelde aşk işlerinde oluyor – onu kandırıyor gibi hissediyorum. Dışarıdan şıkır şıkır, etrafında bir sürü kişinin olduğu biriyim. Kendime şunu söylediğim çok oluyor. ‘Giyin, süslen, dışarı çık, makyaj güzelisin zaten, şıkır şıkır dolan, makyajını çıkar, mutsuz gir yatağa. Herkese bu kadarını göster. Zaten kimse seni sen olduğun için sevmeyecek. Herkes işine geldiği gibi.’
Bilmiyorum kendime haksızlık ediyor muyum ama kalkmayı beceremiyorum bazen. Aynaya baktığım kişi her geçen gün daha fazla yabancılaşıyor. Kendimi mi buluyorum, kendimi mi kaybediyorum onu da anlayamadım zaten.
İnsanların beni yanlış tanımasından korkardım eskiden. Şimdi umursayamıyorum bile. Yanlış mı tanıyorlar. Kimim ki ben? Kime göre yanlış? Kendim tanıyorum sanki.
Doyumsuzluğum perişan ediyordur belki beni, bilemem.
Ait değilim hiçbir yere. Hiçbir yerde tam olarak ait hissetmedim. Hep bir eksik var.
