Hepimizin bildigi gibi zor süreçler geçirdik ve hala da geçiriyoruz.Bir eğiticimci olarak, uzaktan eğitim ve öğretim sürecini bizzat yaşayan biri olarak ögrencilerimizle uzaktan yakınlasmaya calıştık.Baslangıçta acaba derslerimize öğrencilerimiz katılabilecek mi ya da katılım oldu diyelim hiç verim olacak mı diye kendimizi düşüncelerle boğuşur bulduk.Zaman gectikce bu duruma da alışma ve en iyi neler yapilabiliri düşünmeye başladık.En önemlisi de acaba ögrencilerimin kalbine bu ekranlardan ne kadar dokunabilecektim.Mesleğimizin en guzel yanı bu değil miydi?Acaba meslekten haz alma hissi ne kadar bizi yakalayacaktı?Bu ve buna benzer bircok soru ve bircok duygu beynimin icinde gitgeller yaşıyordu. Beni tebessüm ettiren öğrencilerimle ekranlardan kalplere giden bir köprü kurduk.Onlar bana her geldiklerinde halimi hatrımı sordu tıpķı benim onlara sorduğum gibi.Bazen konumuz bir şiir oldu ,hikaye oldu,masal oldu,çevremizi betimleme oldu ,yasadikları anıları oldu birlikte paylaştik o sirada bir tanesinin öğretmenim bizim burda agaçlar çicek actı demesiyle hepimizin merak icinde onu dinlemeye başlamamız ,öğretmenim size de göstereyim mi bu manzarayı deyisini ve hep birlikte evet deyip onun köyüne konuk oluşumuzu..Adı ilerde tecrübe olacak neler yaşıyoruz .Bu da gececek ve elimizde yasadığimiz deneyimlerimiz kalacak.Yıllar sonra bugünler hafızalarımizda,anılarımızda yer alacak. İşte ne olursa olsun hayat bizim önümüze olumsuzlukları da getirse biz o durumda bile olumlu bir sonuç çıkarmayı bilmeliyiz.
İlginizi Çekebilir
