Gün aydı aydınlık uzak ülkelerde, sensiz doğmuyor benim dünyamda ne güneş ne de ışık… Gelsen de o ay gibi yüzünle ışık tutsam dünyama. Kimsesiz gözyaşlarım hiç durmadan düşüyor yanaklarıma, tuzu yakıyor tenimi acılar duyuyorum özlemine dair. İçimde öyle bir sevda ki seninki kanatlanıp uçacak kavuşacağını bilse…Hep vuslat fikrim ve zikrim… Karanlık yine kurulmuş geceye bir ışık seziyorum ufukta inceden inceye. Karanlığı yırtacak sevgin var içimde… Belki bir gün gelirsin diye sonuna kadar açık bıraktım kapıları… sevdiğini bildiğim menekşelerle donattım evin dört bir tarafını… sahi ben bu kadar umutsuzlukla beklerken sen bir an olsun düşünmez misin beni? Birini bekletmekten keyif alacağını hiç düşünmesem de neden aklım bu soruyla dolup taşıyor…beklemenin adı umut en azından beklediğim biri var diye kendimi ne kadar kandırsam da belki beni yanıltır gelirsin bir gün… senin için ağaçlar diktim gölgesinde birbirimize kitaplar okuyacağımız ,sohbet edeceğimiz…bugün yine akşam oldu. uğurladım güneşi..Ayı bekliyorum, seni bana anımsatan ayı…gelmeyecek olman ne kadar da sarsıyor beni titriyor bedenim, kaskatı kesiliyor, üşüyorum…sahi hiç sormadım sana sen gelmek istiyor musun diye. belki de istemiyorsun bu kadar ısrar ve bekleyiş boşuna..olsun ben hep o ardıç ağacının altında seni bekliyor olacağım…
Uzak Sevgili
