Uyumanın çoğu zaman çok güç olduğu bir gerçektir. Gerek heyecan, gerekse depresyondan vs. Bir şekilde o gece uyku moduna geçilmiyor. Çok yorgunken bile uyumak zorlaşıyor. Bir yandan aşırı yatmak uyumak istiyorsun, bir yandan da uyuyamıyorsun. Bende ise genelde, kötü anılar, kötü olaylar, hayatın tüm negatif hissettirdiği şeyler geliyor. Ve uykum zehir oluyor. Bazen düşünüyorum, “olmak istediğin kişiyi olabiliyor musun ?” diye. Belki bu takıntımdan dolayı bu tip durumlara düşüyorumdur. Bir şekilde çevremin yaşadığı hayatı kabul etmemeye çalışıyorum. Belki bu yüzden. Uyumaya çalışırken, aklıma gelenlerin bunlarla sınırlı kalmadığını belirteyim. Çünkü bazen güzel gecelerimde oluyor. Saatlerce hayal kurduğum. Küçük bir çocuk değilim ama hayallerimin çoğu çocuksu, küçük ve zararsız hayaller. Belki saatlerce düşünüyorum. Belki kulaklığımı takıp, müziğimi açıp birlikte düşünüyorum. Ama bunlar benim uyumamda sorun çıkartmıyorlar. Diğer olumsuz olanlar gibi çaresizliğe sürüklemiyorlar. Zira bunlar insanı rahatlatan ve keyiflendiren şeyler. Ama Şu da var. Ruh halini kontrol etmek de çok zor. Ve sonuç olarak sürekli kötüyü düşündüğüm gecelerde yatağımda çaresiz hissetmeye başlıyorum. Ve uykum gittikçe benden daha da uzaklaşıyor. Çaresiz hissetmekten kastı , yatağımda öylece uzanırken, rahatsız olmam ve bir an evvel kalkıp dünya ile iletişime geçmek ya da birşeyler ile uğraşmak istemem. Çünkü öylece durup uyumayı beklemek, beni korkutuyor, iyiden iyiye kafamı yedirtmeye çalışıyor. Düşünmekten midemi bulandırmaya çalışıyor. Ve tabi ben genelde kalkıp birşeyler ile uğraş içinde olurum. Birşeyler atıştırıyor ve belki balkona çıkıp gökyüzüne bakıyorum. Uyurken ya da uyumaya çalışırken bu tip bir sorunu olan tek kişi değilim elbet. Ama. Benim için zorlukların seviyesi belli ve bu da beni zorlayan, Hayatımın sonuna kadar benimle olacağına inandığım, Benimde hayatımın sonuna kadar, ne zaman bu duruma düşersem düşeyim, yazacağıma inandığım bir konu
UYUMAYA ÇALIŞIRKEN ÇARESİZ HİSSETMEK
