Çalışmak gerçekten zor. Vardiyalı çalışmak daha zor. En zoru ise 12-8 çalışmak, tabii bir yarasa değilseniz. Zor olan iş yükü falan değil he yanlış anlamayın olay sadece UYKU. Eve uyumaya geldiğinizde pencereden içeri oluk oluk güneş ışığı girer iyi bir yalıtıma sahip değilseniz dışarıdaki patatesçi, soğancı, overlokçu, çocuk sesleri, korna sesleri sizi uyutmamak için iyi birer sebeptir. Bakın mesela uyurken bunları düşünmek bile rahat bir uykuya dalmaya engeldir ki yaşam kaygıları, gelecek planları,yere göğe sığdıramadığımız en büyüğünün bizde olduğunu düşündüğümüz sorunlarımız da buna eklenince uykuya dalmadan önce büyük efor sarf etmeniz gerekir. Her yöne deli dana gibi döner yatakta denemediğiniz uyku pozisyonu kalmaz.
Ben bu işi biraz daha kolaylaştırmak için kendime göz bandı ile kulak tıpası aldım. Kulak tıpalarımdan memnunum fakat göz bandı için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Çünkü onu kaybettim ve hangi yatağın tozlu zeminine sıkışmıştır ya da çamaşır sepetinin arkasında bir yerde midir kestiremiyorum. Yorgunluğumun ağır bastığı ve uykuya dalma süremin maksimum 20 dakika olduğu bir sabah kulak tıpalarımı takıyor ve kulağıma gelen tek sesin nefesim olduğunu duyuyorum.
Sessizlik bana hep ürperti vermiştir.Kapıya sırtımı dönerek yatarken arkamda aniden bir şeyin belirip beni izlediğini düşünüyorum. O an girdiğim stres ve korkunun bana salgılattığı kortizolü, adrenalini iliklerimde hissediyorum. Dönüp baktığımda ise sıradan kapısı kapalı boş bir odanın içinde oldukça sakin ve rahat bir uyku çekiyorum.
Eee… Beni yiyecek bir canavar yok mu? Elbette yok.Benim dünyamda canavarlar yok. Rahatsızlık verecek kokular yok. Fare takırtıları yok. Oda sıcaklığım bir uyku için en ideal derecede. Üzerimde yorganım, gayet rahat bir yatağım ve yastığımda var. Oldu ki bir böcek görüp çığlık attım, anında yardımıma koşacak annem babam diğer odada uyuyorlar. Hal böyle iken kendime kızmaya başlıyorum. Yatacak yeri olmadığı için kendi beyninde acaba geceyi terminalde mi yoksa merkezdeki büyük okulun yanındaki camide mi kavgası veren kimsesiz amca geliyor aklıma. Aynı amca terminalde tinerciler tarafından tartaklandığını ve caminin koruyucusuyla da arasının pek iyi olmadığını söylüyor bana.
Koca şehirde tek geçimi önünde duran bozuk tartı olan çocuğa ne demeli. Daha 9 yaşında ama insanların çoğunun kilosunu tek bakışta tahmin edebilecek seviyede. Tabi ki daha bir çok yeteneği var ve hepimizden daha güçlü bir birey olacak. Ama o da düşünmeden edemiyor gece nerede uyuyacağını. Çünkü aşağı mahalledeki boş arsaya diğer kimsesiz arkadaşlarıyla yaptığı derme çatma kulübe su alıyor ve çok soğuk oluyor. Onun korkusu tinerci yada cami koruyucusu değil. Kedi, köpek, lağım fareleri, birbirinden iğrenç böcekler kendine bir tehdit unsuru bile olamıyor. Sonra kendime kızmakla kalmıyor taşak geçiyorum. Vardiya imiş,gece-gündüz imiş, 12-8 imiş, patatesçi imiş, soğancı imiş… Bütün bunları düşündükten sonra soruyorum kendime “Uykusuzluğu ya da bir kaç saat az uyumayı gerçekten bir sorun haline getirecek kadar rahat bir hayat mı yaşıyoruz ?”.
