Vazgeçtin, unuttun sanarsın ama içinde hala küçük bir kıvılcım vardır.
Birlikte geçirdiğiniz anıları , o anıları yaşadığınız yerleri gördükçe hep aklınıza gelir.
Her zaman geçmek zorunda olduğun yeri gördükçe bile hep aklına gelir.
Ne zaman geçer bu işkence?
Zaman her şeyi çözer diyorlar da zaman geçtikçe sanki içten içe affediyorum onu.
Bu böyle olunca da unutmam vazgeçmem daha da zorlaşıyor.
Belki de karşılaşmak zorunda olmasaydım şimdiye unutmuştum.
Artık uyuduğumda onunla ilgili şeyler görmekten gerçekten bıktım.
Hayalci ve planlı bir insanım.
Böyle bir insan olmak beni çok yıpratıyor.
Keşke diğer insanlar gibi umursamaz , kafaya takmayan , bağlanmayan bir karakterim olsaydı.
Acaba ben onun aklına geliyor muyum?
Hiç sanmıyorum..
Peki benim neden aklıma geliyor?
Hafızamızı silemiyor muyuz?
Nerede yanlış yaptım ,biz bu hale nasıl geldik diye hep kendime soruyorum.
Yaşadıklarımızı kafamda canlandırıyorum ama bir sebeb bulamıyorum.
Çok ilgi ya da değer göstermekten olabilir diye düşünüyorum fakat insan bu yüzden bir kişiyle olan ilişkisini keser mi?
Bu çok mantıksız..
Keşke geçmişe dönebilseydim.
Ya da hiç doğmamış olmak isterdim.
Her yaşadığımdan pişman oluyorum , her pişman olduğumda da bu cümleyi söylüyorum.
Bir kere de pişman olmayacağım şeyler yapsam ne olurdu ki?
Acaba bunu ne zaman başaracağım?
