Her yaz üniversitelilerin telaşı artar…
Bir yandan okul dersleri ve okulda başarmaları/geçmeleri gereken dersler…
Bir yandan…
Dershanelerde “açığını” kapama mücadelesi…
Gelsin testler… Gitsin testler…
Bir nevi sınav maratonudur bu.
Şimdi salgından ötürü… Öğrenciler de evlerine kapandılar. Uzaktan eğitim modeli ile “durumu idare” ettirmeye “çabalıyorlar”.
Bu aralar herkes sınav tekniğine odaklanmış durumda… Sınavlar nasıl yapılacak?
Öte yandan… Üniversite telaşı ve stresi! Bu sene sınavın yapılıp yapılamayacağı muamma idi, sonra tarihleri değiştirildi.
Şimdi hepsinden ötesi… Bu üniversite tercihi ve “ideal bir bölümün” tutturulması derdi.
Eskiden, bildiğiniz gibi, hangi üniversiteden ve bölümden mezun olduğunuz “kâğıt” üzerinde epeyce bir ehemmiyet arz ederdi. Türkiye’nin sayılı üniversitelerinden mezun olan genç işgücü, daha okurken, yine büyük şirketler tarafından gözlem altında tutulur, eğer gerek görülürse şirket bünyesine katılırlardı.
Demem o ki… Acaba yine hangi üniversiteden mezun olduğunun önemi var mı? Yoksa, bir gencin kendisini nasıl yetiştirdiği mi önemli? “Hayat boyu eğitim felsefesi” yine bir ara sakız gibi çiğnenen moda bir deyimdi. Gerçi bu mottonun hâlen geçerliliğini koruduğunu ifade edebiliriz.
Gerçekten de iş dünyası değişimden ve gelişimden nasibini alan canlı bir alan. İş piyasasına dahil olacak insan kaynaklarının, kendilerini iyi yetiştirmiş olmaları, kitabî bilgilerden ziyade iş yaşamının pratik işleyişini anlamaları gerekecek.
İşte bu bağlamda, gençlerin birbirinden jenerasyon farkları ortaya çıkmakta: X kuşağı gibi… Y kuşağı gibi… Z kuşağı gibi…
Gençlere bu zor dönemlerde başarı dilemekten başka yapacak bir şeyimiz yok.
