SANIRIM BÜTÜN MUCİZELER BEN UMURSAMAYI BIRAKTIĞIM ANDA GERÇEKLEŞECEK.
Hep bu cümle geliyor aklıma ve ani bir umursamazlığa düşüyorum, hayattan umursamaz olduğumda zevk almaya başlıyorum sanırım. Belki de iyi sandığım bu his dünyanın en kötü hissidir , belki de ben yanlış seçimlerin kraliçesiyim olamaz mı?
Öyleyim de zaten ne zaman doğru karar verdiğimi sansam bir bilinmeze doğru sürükleniyorum , yollar bir anda çıkmaza dönüşüyor. Çıkmazına girdiğim her sokakta bir umut kırıntısı , bir mucize arıyorum ama dedim ya çok düşünüyorum, çok umursuyorum bir şeyleri ve o mucize hiç gerçekleşmiyor.
Herkes mi böyle yoksa tek ben mi yaşıyorum çıkmaz sokakların umutsuzluğunu? İnsan sadece kendine odaklanmamalı yoksa asıl umutsuzluk o zaman başlar . Asıl çıkmaza o zaman girerim. Hayallerim var benim gerçekleşmeyi bekleyen çok fazla hayal…
Eğer bu kadar hayali kurabiliyorsam karşıma mutlaka bir fırsat çıkar ve ben o fırsatı görür müyüm bilmiyorum. Görmeliyim… İnsanın içinde bu kadar karamsarlık varken , yarına sağlam çıkar mı orası da şüpheli doğrusu ama karar verdim bu hayata gelip bir amaca bağlandıysam çıkmaz sokaklara yol yapıp kapıyı açmak bana düşer, o yolda ilerlemek de bana düşer. Çünkü kimse benim için o yola girmez bunu sadece ben yaparım.
Kimseden bir beklentim yok ve nasıl umursamaz olunur şimdi anlıyorum. GERÇEKLEŞMEYİ BEKLEYEN BU KADAR HAYAL VARKEN BU UMUTSUZLUK NEDEN? MEĞER İNSAN HAYALİNİ DÜŞÜNÜNCE BAŞKA KİMSEYİ DÜŞÜNMEYE ZAMANI OLMUYORMUŞ
MEĞER İNSANLAR HAYALLERİ OLDUĞU İÇİN BU KADAR UMURSAMAZLARMIŞ… ÇÜNKÜ UMUTLAR HAYALLERİ YAŞATANMIŞ…
