Hayata nasıl umutla bakarız ? Bu soruyu bende kendime bende çok sordum.Artık sormuyorum çünkü aradığım cevabı buldum sanırım.
2 yıl önce…
18 Ocak… Hastalığımı öğrendiğim ilk gün.Yolculuğumun başladığı ilk gün, yorgunluklarımın,telaşlarımın,ağrılarımın,acılarımın başladığı gün.16 yaşındaydım, küçüktüm çok küçüktüm.Bu yolculuk için çok küçüktüm.Hastalığımla tanıştıktan sonra hiçbir şey düşünmemeye başladım.Sanki her şeyi ertelemiştim hayatımdaki.Her şeyi kafamda ayrı bir köşeye koymuştum.Bu konuyla ilgili çok güzel bir anımı anlatmak istiyorum.Tıp fakültesinde kalmaya başlamıştım.Orada geçen 8 günüm ve hayatımın dönüm noktası olan 8 gün…Çok şey öğrendim o odada.Küllerimden yeniden doğdum.Ama öğrendiğim en önemli şey; “Hayata umutla bakabilmekti.”
Sonra inanılmaz biriyle tanıştım.Hayatıma bakışlarıyla dokunan biri. 9 yaşındaydı, 3 organını kaybetmişti.Ama gözlerinde ki umut canlıydı.Yaşamak istiyorum! diye bağırıyordu o gözler.Bunun için her şeyi yapabilirim diyordu.Yapıyordu da.Her şeyden önce umutla bakıyordu.Bu bile çok önemli değil mi ? O kız beni hayata bağladı o gün.Bir insan bakışlarıyla hayata bağlayabilir mi demeyin.Böyle mucizeler olabiliyor hemde hiç beklemediğiniz anlar da.Benimki de böyle bir mucizeydi.Sonra hayatıma tutundum.Benim olan her şeye tutundum.
“Umut gidince, yaşamak zevki de gider.” demiş Emile Zola.Umut varsa yaşamak vardır.Umut varsa hayaller vardır.Umut varsa her şey vardır.Hepimizin yaşamında her daim umudun var olması dileğiyle…
