İlk yazımı çekine çekine yazıyorum buraya. İçime sığmayan şeyler bunlar. İyi okumalar 🙂
İnsan severken nasıl da bırakmak zorunda kalır diye düşünürdüm hep. Bu çıkmazı anlamam biraz zaman aldı. Kalbimi de alıp gitti orası ayrı bir acı tabi. Ne kadar severse sevsin, gözünden sakınırsa sakınsın yine de çözülemeyen bir pürüz patlak veriyor. Bu bazen bir iftira bazen bir paranoya bazense üzülmeye alışık bir insanın onu gerçekten sevmediğine yalan söylediğine inanması oluyor. Kendini kanıtlayamamak en kötü şeymiş, ağır bir tecrübeyle bunu sabitledim kalbimin abislerine. Geleceği en ince ayrıntısına kadar konuşup bir anda yok olduğunu görmek insanı yıkıyor. Boş bir beden oluyor bir anda. Yaşayan nefes alan ama aslında ruhu ve hevesi ölmüş, öleceği günü bekleyen ceset gibi dolanıyor etrafta. Boş bakışlarını sorguluyor herkes, bir şeyim yok deyip sıyrılıyorsun aradan. Her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyor biraz daha kabuğuna çekiliyorsun. Kendi yalnızlığında yok olup gitmek istiyorsun. Böyle zamanlarda hayat durur mu, dert silsilesini güncelliyor her an her saniye. İyice bunalıyorsun. Aklında kötü düşünceler kol geziyor. Başından savsanda hep aklının bir köşesine gizleniyor, olur olmadık zamanlarda hatırlatıyor kendini. Aileni düşünüyorsun, en fazla da küçük kardeşini. Onun büyüdüğünü göremeden gitme düşüncesi fikirlerini birazda olsa bastırıyor. Ama nafile o kötü düşünceler kanser gibi işlemiş zihnine. Sonra iyice düşünüyorsun zaten ruhen ölmüşüm bedenen gitsem ne fark eder diye. Her türlü ölüsün çünkü.
Aşk öyle bir menet ki insanı darmaduman edip başka kalplerde yeşertip aynı süreci yaşatıyor her kalbe. Bazıları enkazın en dibini görüyor ve hep orada kalıyor. Kimisinin acısı hafifliyor ve yeni acılara yelken açıyor. Kimi sevgisinin üstüne başkasını asla karıştırmıyor ve onun acısını kalbine gömüp bir şekilde oyalıyor kendini. Ben son seçeneği seçtim gibi görünüyor. Suçum yokken bana yaşatılanlar zoruma gitsede başka acı ve sevgiye yer yok artık bende. Yalnız kalmak istiyorum sadece. Kimseyi almadan başka kalpleri kırmadan devam etmek istiyorum. Kalbime gömerim o zaman deyip devam ediyorum. İlerde belki bi çocuğu evlat edinip tüm hayatımı ona adarım. Bu kırıklığımla, yaptıklarımla, yaşadıklarımla başka bir kalbe gitmeyi kendime yakıştıramıyorum. Kimseyi öyle sevemem, kimseye öyle sarılıp boynunun kokusunu derince içime çekemem.
Bu bünye yeterince acı çekti ağlayacak hal kalmadı. Duygusuz bir insan olmaya başladım. Her şeyi ve herkesi elimin tersiyle itip yeni bir yerde yeni ve yalnız bir insan olarak başlamak istiyorum. İşten geldikten sonra elimde kitabım ve kahvem. Belki bir de kedi alırım, yalnızlığıma ortak olur. Kitaplardaki dünyada yaşarken bir nebzede olsa kendimi unuturum. Olmazlara meyilliyim bu aralar. Kıyısız denizlere çıkasım var. Nereye gittiğini nerede bittiğini bilmeden çekip gidesim var. Kalbim bu devrin dengi değil. Daha nasıl ve ne şekilde üzülebilirim demekten vazgeçtim artık. Çünkü hiç bitmeyecek bi oşay bu. Duygusuzlaşmaya çalışıyorum tek kaçış yolum bu. Söylenen sözlerin ağırlığı insanı nasılda bitirip çöp kutusunun dibine yolluyormuş. Karşı tarafı düşünmeden edilen sözler içten içe nasıl da işliyor insanın içine. Ağırlığını her geçen gün arttırıyor söylenenler. Sevdiğin bir insandan bunları duymak insanlara olan inancını azaltıyor. Zaten zorla edindiğin neşende yerle bir oluyor. Beyefendinin keyfi yerinde, işinde gücünde. Yıktığı dünya umrunda değil, devam ediyor hayatına. Kalbinin dört odacığına da adını derin derin kazıdığın adam, seni adım adım bitiriyor. Kendisi bitmiş tükenmiş, seni de bitirip mutlu sandığı mutsuz hayatına devam ediyor. Alınan ah geri verilmez, söylenen söz geri alınmaz, açılan yara özürle kapanmaz. Her şeyden vazgeçmiş durumdayım.Artık gelse de bir gelmesede.
