Toksik aile herkesin derdi değil midir?
İnsanın hayatını sünger gibi emen, kurtulmak isteyip te kurtulamadığı bir kan bağı silsilesidir.
Doğduğumuz andan itibaren toplumsal normlarla örülü bir ataerkil sistemde yaşıyoruz. Kadınsan bu toplumsal normların bedelini çok ağır ödüyorsun ha erkeksen de bu sistemde iyi bir bedel ödediğin söylenemez.
Bir de aile kavramıyla tanışmayanlar var ki onlar daha şanslı en azından aile denen lanetle karşılaşıp hayatları mahvolmuyor.
Aile seni yetiştiren, sana doğruyu gösteren değil midir? Ama bazı aileler var ki kanserli kol gibi atınca kurtulamıyorsun, o kanser bir kere vücuda yayıldı mı içten içe ölüyorsun. Toksik aile de işte bu kanserli kol gibi kurtulmak istiyorsun, çırpınıyorsun daha çok dibe batıyorsun seni boğuyor.
Nasıl kurtulunur bu toksik aileden çözümünü bulabilen yok?
Sen istersin ki bana değer versinler adam yerine koysunlar onları seni herkesin içinde utandırır, rezil eder, azarlar, aşağılar sonra da seni suçlarlar. Yine sen suçlusundur. Çünkü onlar suçsuz senin doğumun bile hata sen sadece dünyaya elaleme karşı:” Bak ben üreyebiliyorum.” demenin kanıtısındır yoksa sevildiğin yok. Hele benim gibi bir kız çocuğuysan baban tarafından sevilmezsin, insan sıfatına konulmazsın bile. Sürekli aşağılanırsın, ezilirsin, hakarete uğrarsın belli zaman sonra da içine kapanır, siner, silikleşirsin. Silik bir tip olursun. İnsanlar seni aşağılar, ezdikçe ezer, üstüne gelir sonuç sen artık aşağılanan, ezik bir tip olursun. Özgüven eksikliği içerisinde debelenirken ne ailen acır sana ne de diğerleri, herkes üstüne böcek gibi basar o yüzden seni bu hale getiren toksik aileden kurtulmak tabi bunun içinde para lazım. Paran yoksa sen bir hiçsin…
Tabi uğradığın psikolojik şiddet(hakaretler, aşağılamalar, küçümsenmeler) ve fiziksel şiddeti(dayak, istismar) unutmak imkansız sadece derinlere bir yere gömülecek ama koca bir travma olarak geri dönecekler.
Bende yıllarca babam tarafından psikolojik şiddete maruz kaldım. Ezikleştim, silikleştim, özgüvenimi kaybettim, benliğimi yitirdim ve yanımda hiç kimse yoktu. Annelerinize boşuna hiç güvenmeyin günün sonunda hep babalarınız haklı çıkıyor. Anneler kocaları için kendi doğurdukları çocuklarını harcıyor. Siz annenize acırken, onun göz yaşlarına kıyamazken o babanız haklı buluyor ve suçlu yine sizsiniz. Bu hayatta sadece sizsiniz.
Çocukları için canını veren aileler yok mu? Elbette var. Onlar tabi ki de istisna. İstisnalar az olduğu için kıymetlidir ya…
