Eskiden (çok eskiden de bahsetmiyorum henüz o kadar yaş almadım ) çevrem de ne kadar da çok insan vardı. Bütün o insanlar hayatımda onları koyduğum yerlerde güzelce görevlerini yerine getiriyorlardı ama sonra büyüdüm .Bütün o insanları hayat değirmeni taşlarında güzelce ezdi bende ezildim tabi… Sonra herkes kendi yaşam çabasının içine girdi. Kendi unundan en güzel ekmeği çıkarma çabası… Kimi diğerinin çuvalını devirdi ,kimi diğerinin hamuruna fazla su kattı. Diğerleri tuzunu çok kaçırdı. Ben kimsenin ekmeğine göz dikmedim. Fırından ekmekler çıktığında en tatlısı en mis kokulusu benim ki olur demiştim çünkü ben herkesin hayatında beni koyduğu konumda görevi mi hala en iyi şekilde yerine getirmiş ve kimsenin de ununa göz dikmemiştim. Ekmekler yenip karınlar doyduğunda en sevilmeyen ekmek benim ki olmuştu. Çok şaşırmıştım benim ki en tatlı en mis kokulusu değil miydi ? Sonrasında bütün o çevremde ki insanlara sordum .Benim ekmeğimde ki sıkıntı neydi? Her birinden ekmeğimle ilgili çok fazla eleştiri aldım ama ekmeğimden ben de yemiştim ve diğerlerininkinden çok daha tatlı olduğuna emindim. Sonra ki kararım bütün o eleştirmenleri tek tek hayatımdan çıkarmak oldu .Daha sonra da dışarıdan hepsinin o berbat ekmeklerini nasıl pazarlayışlarını seyrettim ve başarılı da oldular. Benim ekmeği elimde kalmıştı ve artık tek başınaydım ama ekmeğim çok tatlıydı…
İlginizi Çekebilir
