İnsan hisseder mi gerçekten sevildiğini yada bekler mi ölesiye hissetmeyi, mutluluk gerçekten bir adım uzağımızdadır bazen görmemek için kör olmak gerekir ama yetişemiyorsun hayatında yaşanan bütün olaylara, gelişmelere… Bilmiyorsun ki bunu yaptıktan sonra yada şunu gerçekleştirdikten sonra mutlu olacağını, sabretmek çaredir çoğu şeye sessizlik ise en büyük umut ya mutsuzluk, güvensizlik.
İnsan bile bile acı çekmeyi istermi? Ağlar mı her gece normal bir insan olmak için. Sahi niye farklı yaratıldık ki biz eşitlik kavramı dünyada adalet ilkesi olarak kullanılırken niye farklıyız biz. Dinlerimiz, dillerimiz, rengimiz niye farklı bizim? Mutlu olma sebeplerimiz niye farklı, günahlarımız niye bu kadar ağır yük oluyor.
İnsan tanıyamıyor bir başka insanı, kimin kimin arkasında kuyu kazdığı belli değil ki…
Nereye yaslanayım benn, kimi dağ diye belliyeyim.
Sınırlı zamanım kalmışken birine güvenmem ne kadar doğru olur, yaşlılık bu kadar uzakken belimin burukluğunu nasıl düzeltirim ki ben.. Peki ya aklımı, hafızamı unutmaya nasıl zorlarım geçmişi unutmaya ve nasıl devam ederim tekrar yaşama… Ben kim olduğumu nerden bileceğim..
Bu hayatta doğru bildiğim tek gerçek şey var oda ‘ölüm’. Gerçekten tek doğrum o muydu? İnsanlar bunu neden garipsiyor peki, ölümü istemek suç mu ki…
Sonunda ulaşacağım bir Rabbin varsa bence bırakın hayatınızda ki tek gerçek ölüm olsun.
