“İyi romanların okuyucusu olmaktansa, kötü romanların kahramanı olmak istiyordum…”
Hikmet Benol, Tehlikeli Oyunlar’ın ana karakteri. Kendisi binlerce sorunun içinde bocalayıp duran kaybolmuş bir kimlik. Bazen “Bir geri gidiyorum, bir ileri… gidemiyorum.” diyerek kendine kızıyor, bazen “İşte benim hayatım! Beni dalgınlıklar mahvetti albayım…” diyerek kendine özgü sakin isyanını haykırıyor. Kendimle özdeşleştirdiğim ilk karakter. Yıllarca hayatının kitabını aramış biri olarak Oğuz Atay’ı okuduktan sonra “Buldum!” diyebilirim…
“Ben ne kadar anlatsam, sanki söylemekten kaçındığım şeyler varmış gibi olacak.” Bir söz ancak bu kadar güzel anlatabilirdi bir insanın içindekilerini tam anlamıyla kelimelere dökemeyeceğini.
“Yaşamamış birinin ölü yargılarıydı bu kararlar. Şimdi her satırı, bu satırı da neden yazdım? diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum.” Yorgun ve huzursuz, nefes aldığı halde “yaşamayan” birinin hissettiği tarifsiz duygular sonucu yazılmış bir cümle… Sessiz bir haykırış. Bana ilk okuduğumda ağır gelmişti cümle… Sonra alıştım. Evet, insan, bazı cümlelerin zihnine attığı yumruklara da alışabiliyormuş. İkinci okuyuşumda ruhumda buruk bir tat kaldı… Sonuç olarak üstüne birkaç kelime edebileceğim salt bir cümleye dönüştü. Peki bu kadar kolay mı alışmak? Üstünden tekrar tekrar geçince böyle alışabilir mi insan her şeye? Oysa canımı yakmıştı! Her neyse…
Kitabın sonlarında şu cümle karşıladı beni: “Bu karışık düzende yaşamayı bilemediği için ölmeyi bilmek istedi…” Yapabileceği tek kahramanlık buydu!
Kitap bitti, bende bittim.
12.10.22
