Son zamanlarda bir tıkanıklık var diyordum. Bir şeyler önümüzü kesiyor, Jüpiter geliyor, Mars geçiyor, Satürn selektör yapıyor derken Venüs balık şimdi kapandı bu hesap dedim ve kaloriferin peteği patladı.
Tazyikli siyah bir su tüm odanın sonunu hazırlarken insan hiçbir şeyi düşünemiyormuş.
Spiritüel bilgiler, kriz planları, ben var ya benler hepsi hikaye. Öfke ve şok.
İnsan beyni aynı anda kaç şeyi düşünebiliyor?
Matematiksel olarak hep çok merak ederim. Bilim adamları tarafından incelemeye alınsam sanırım rekortmenlerden biriyim.
Aynı anda her şeyi düşünürken tek baskın gelen düşüncem ise şuydu ‘bu ev bizi artık istemiyor mu?’.
Bazen boru patlaması yalnızca bir boru patlamasıdır dediler. Öyledir dedim. He, he diyemedim kibar bir insanım.
Kirli suyun parkelerden 44 kez silinmesine rağmen geçmemesinin üstünden 8 saat geçmişken ev sahibi ile konuştuk ‘Kiraya 3x zam evine son!’.
7 yıllık ilişkimizde istikrarlı ve komşuları tarafından sevilen bir kiracı olmak yalnızca insanlığıma hizmet etmişti belli ki.
Mahkemede görüşürüz dedi, görüşelim dedim. Ülkede uygun fiyatla buluşulabilecek ender mekanlarından biri zaten adliyeler değil miydi? Bana uyar.
Bu kaosun içinde 4 aydır hayatıma giren bir kızımda vardı artık. İlk kez beni böyle görmüştü. Biraz utandım açıkçası. Karşısına rol model bir ebeveyn olarak soğukkanlı çıkmalı ve güvende hissettirmeliydim.
İlk ebeveynlik oyunumda basit goller yemek hoşuma gitmedi. Şimdi kendi ebeveynlerimi bir sürü konuda affetmem gerekti. Affettim.
Tiramisu’ya bugün taşınacağımızın bilgisini sakin ve kararlı bir tonda ilettim. Tam anladı mı bilmiyorum. 4 aylık birlikteliğimizde böylesine majör değişimler için biraz erkendi.
Startup tecrübelerime dayanarak gelişmekte olduğumuz bir şirket olduğumuzu düşünmesini, yatırımlarımızın sağlam olduğunu, inişler ve çıkışlar olacağını fakat en sonunda ‘unicorn’ olacağımızın garantisini verdiğimde ‘miyav’ dedi. Sanırım ilk istifayı engellemiştim.
Yöneticimin sosyal ilişki yönetimi becerisine onu ilk tanıdığım günden beri imrenen biri olarak bir kaç şey kapabildiğimi anlamak beni de hayli mutlu etti.
Sonrasında kendi ebeveynlerime döndüm. hayatın bu ufak komiklik şakalıklarında ‘halledeceğiz’ demeleri ve beni güvende hissettirmelerini izledim. Kimlere çektiğim nasıl da belliydi.
Sözün özü ise yine bir kriz anında anladım ki Allah kimseyi kimsesiz bırakmasın. Aslanımlar, kaplanımlar, kralımlar, kızım ben böyleyimler.
Hiçbirimiz tek başımıza güçlü değiliz, bağlarınız sarsılsın ama kopmasın, bu hayatta ev bizimle gelmeyecek ama o bağlar sonsuz zamanda hiç tükenmeyecek.
Taşınıyoruz Tiramisu, evren keyfimizi bozuyorsa bizi bekleyen çok güzel şeyler, evimizi paylaşacağımız minik dostlar ve çay bardaklarında çalışacağımız aceleciliklerimiz var demektir.
Biz taşınıyoruz! Evimiz bizi en kısa zamanda bulmuş olsun:)
