Takıntı hayatımızın her köşesine yayılan bir pisikoljik hastalık ama günümüz koşul ve şartlarında gayet normal ve sıradan hırs ve öfkenin yandaşları hayatımızın şekillendirmeye devam ederken bir de bu pencereden bakmakta fayda var takıntı hayatımızın hemen hemen her köşesinde mevcut iş de sosyal çevrede aşkta ailede son dönemin takıntısı aşka olan takıntı sevmeyi bile beceremiyorsunuz dedirtiyor insan ne kalmayı bile bildik nede gitmeyi severken yorduk tükettik aşkı sevgi aşk adı altinda zulmettik sonra istedikki zulmettigimiz seylerle bizi sevsinler ama olmadı siyahi bir adamin bir sözü aklıma geliyor babam beni döverdi ama çok yetmez hortumla döverdi demirle sopayla ve sonra bana dönüm bunu senin iyiliğin için seni sevdiğim için yapıyorum derdi sevgiyi şiddetle biçimlendirmistim karşımdakine nekadar kötü davranirsam okadar beni sever okadar sevgimi belli ederim diyordum buyuzden sevgi eşittir şiddetti benim için…. Ve böyle devam ediyordu bu konuşma hayatımı yaşadığım aşkları sorgulamama bir sebep oldu bu sevgi eşittir siddetmiydi şiddet sadece fizikselmiydi başka ne olabilirdiki gülme acik giyme oraya gitme gece erken gel hava karardı artık evde olmalısın sen ne işe yararsin bunudami beceremedin yine eline yüzüne bulastirdin bunlar peki şiddet degilmi hepimiz takıntılı birer hastayız eşine sevgilisine işine ailesine kardeşine hayvanına arabasına herşeye takıntılı birer hastayız halbuki insan kabul etmeli istenmedigi yerde durmamalı evde işte aşkta insan istenmediği kahveye bile gitmemeli ama hayatımızdaki amalar dahada takıntılı olmamızı sağlıyor beni sevmeli beni istemeli bana hayır dememeli sonuç ben kazandım o yenik düştü benim takintilarim daha üstün ve ben başardım basarisizlik adı altında, ego tatmin eden bir başarı başarısızlık adı altında mutsuz onca insan. Halbuki biz yine kaybettik yine beceremedik ne insan olmayı ne sevmeyi,gök yüzü insan tükürüyor toprak temizliyor.
