SUSMA!

En büyük şiddetlerden biri de bence sessizlik, yok sayma.Bir ailede iletişim yoksa o aile sayılmaz. O evi otel gibi kullanamazsın. Bir baba böyle yapmamalı, çocuklarını , karısını onsuzluğa alıştırmamalı.
İşten geldikten sonra her zamanki yerine oturup eline telefonu alıp oyun oynuyor ya da uyuyorsa hiçbir iletişimi yoksa ailesiyle ve de en kötüsü olan bunun farkında bile değilse aile bireyleri çıldırmakta, sıkılmakta haksızlar mı? Bu da psikolojik şiddet olmuyor mu? Sanki evde yoksun o tek başına seni sizi farketmiyor bile.
Çocuğun; Artık tek amacı farkedilmek o evden çıkmak kaçmak istiyor. Bazen o evden kaçmak ona kurtuluş gibi duruyor. Ama her zaman o kadar şanslı olmuyor insan yanlış kişilerle içi kötü insanlarla karşılaşıyor ya da aynı o evdeki babası gibi biri çıkıyor karşısına aynısı olduğunu farkedilmediğini, yok sayıldığını görünce ordan da kaçmak istiyor. Daha da kayboluyor, çıkmaza giriyor.
Peki ya anne; o ise artık tamamen çocuklarına kendini adamış onların geleceği için her şeyi yapıyor. Kendini artık yok saymaya alışmış. Yeterki çocuklarım iyi olsun diyor. Çocuklarının iyi olduğunu görünce o da iyi olduğunu düşünüyor. Belki de evet manevi olarak iyidir ama ya kendi? Kendini yok sayması, değersizleştirmesi bir kadın için güzel bir şey mi?
İnsanlar susmayı marifet sanıyor oysa ne kadar çok insanın hayatını mahvediyor. İletişim her şeyin ilacıdır.