Squid Game, şahsen sinema sektöründe bir devrim yaratan ama yarattığı devrimin büyüklüğü kadar da kötü olan bir film. Nedeni aslında fazlasıyla basit; Kore endüstriyel aklı o derece geliştirdi ki artık “sanat” filmleri bile yapabilecek hale geldi. Film birçok kişiye diğer benzeri filmleri hatırlattı; bunun sebebi Squid Game’in orijinal bir şey yapamaması; başından sonuna kadar diğer filmlerden kırptıkları şeyleri birbirine katıp ortaya güya farklı bir şey çıkartıyor ama tamamen sahte bir ürün, endüstrinin ürünü. Atası K-pop olan bu yeni “sanat” endüstrisi artık Squid Game ile ikinci bir boyut kazandı. Ayrıca reklam işini de çözdüklerinden dolayı sosyal medya manipülasyonuyla filmlerini izletmeyi de başarıyorlar, çok üst düzey bir iş ve akıl dönüyor iç tarafta ama bu ne kadar doğru? Her şeyi endüstrileştirmek bir matematiğe sokmak ve sürekli aynı kalıp işler çıkartıp yaratıcılığı öldürmek ne kadar doğru? Sanattan sanat olma özelliğini alırsan sanat olarak kalır mı? Bu endüstriye bir şeyler kazandırır da insanlığa ne katar?
Ne kadar üzücü olsa da bunu söylemek, Pandora’nın kutusu artık açıldı ve muhtemelen ilerleyen dönemlerde çok daha fazla bu tarz işlerle karşılaşıyor olacağız. Şirketler artık yaratıcılığa ve senaryoya değil de görüntü yönetmeni, reklam ajansı gibi taraflara daha çok bakıyor olacak.
“SAVAŞ ÇOKTAN KAYBEDİLDİ, BİZ SADECE KENDİMİZİ KANDIRIYORUZ.”
