“Bırak ben gideyim, senin mevsiminde açmıyor çiçeklerim” demiş şair. Ona yazmak, bana da bu sözü yaşamak kalmış. Neden gidemediğimi sordu dertleştiğim kişi bana. Bir neden söyle, çok mu seviyorsun? Ondan başkasını bulamayacağını mı düşünüyorsun? Hayır diye cevap verdim.Onu sevmeme, duygularımı derinleştirmeme izin vermedi ki.
Oysa o çok aşık, bense bencil.Sayfalar dolusu yazdım bu ilişkiyi pembe not defterime. Bu deftere hep kötü şeyler yazdım. Dedim ya ben mutluyken yazmam yaşarım. Ne çok üzülmüşüm, dolmuşum, epey büyük konuşmuşum. Bitti dediğim hiç bir cümleye nokta koymamışım. Yazdım yetmedi, anlattım. Aileme arkadaşlarıma döktüm ne var ne yoksa ortaya. Pişman oldum evet. Onunla barıştıktan sonra kötü hissettim özelimi açtığım için. Tövbe ettim ne yaşarsam ne hissedersem hissedeyim anlatmayacaktım. Olmadı. Çünkü ne o değişti ne de ben değiştim.Kimse değişmemeli zaten.
Fakat çok iyi anladım ki yanlış saksıda çiçek açmaya çalışıyorum. Sulanmıyorum,güneş görmüyorum,ilgi görmüyorum. Sadece varlığım yetiyor. Orada o saksıda öylece durmamı istiyor. Arada bir hava atıyor insanlara benimle. Sonra yine aynı yalnızlığa terkediyor beni. Yapraklarım dökülüyor, an be an kuruyorum. Hırçınlaşıyorum sevgisizlikten ve hırçınlaştıkça beni cezalandırıyor.
Zaaflarımı bildiği için gafil avlıyor beni. Ve ben her seferinde çarptığım bu kapıyı onun iki çift lafıyla açıyorum. Böylece artık gidişlerimin de bir anlamı kalmıyor. Üstelik döndüğümde kazanç değil,kabullenişle baş başa kalıyorum. O hala mutlu,ona göre her şey yolunda.Bu senin problemin demişti bana. Bu kafayı değiştir. Evet bu kafayı acilen değiştirmezsem kafam beni deiştirecek. Söyleyeceklerim bu kadar…
