Ben çok gülerdim eskiden, durduk yere hiçbir sebep yokken bile hep çok gülerdim. Bu aralar çok sık doluyor gözlerim. İçimde kalmak istemeyen şeyler olduğunu hissediyorum. Yalnızlığı çok sevdiğimi fark ettim üstelik, aslında ihtiyacım olan şeyin bu olduğunu. Alıştım da bu duruma, ihtiyacım olan şey aslında kendimmişim, ne tuhaf. Hayatımdan çıkan insanların yokluğunu hissetmiyorum aksine hafiflemiş ve özgürüm. Hiç bilmediğim ve kimseyi tanımadığım bir şehirde özgürce ve tek başıma dolaşıyorum, yaşıyorum. Mutluyum, çünkü burada beni üzecek hiçbir şeye ve kimseye rastlamayacağımdan son derece eminim. Yeni insanlarla tanışıp içimdeki o eski raflarda tozlanmış olan yaldızlı kitapların sayfalarını yeniden aralıyorum. Buna ihtiyacım vardı, ben hep gitmek isterdim, son zamanlarda daha çok istedim bunu. Gidince geçeceğine ve bir şeylerin düzeleceğine her kim inandırdıysa.
Karşılaştığım insanların ve yaşadığım olayların tuhaf benzerliği tüm bunların üst üste gelişi kendimi sorgulamama sebep oldu. Zaten bu zamana kadar başıma her ne geldiyse önce kendimi sorguladım. Yaptığım yanlışlar neydi ya da almam gereken dersler. Uzun uzadıya oturup düşündüm tüm bunları. Gözlerimi kapattığımda zihnimde tekrar tekrar canlanan bazı anlar oldu. İçimdeki boşluk hissini doldurmaya çalıştığım uyumsuz parçalar. Sahi, uymayan parçaları uydurmaya çalışmam da neydi ? Olmayan şeyleri oldurmaya çalışmam, içimdeki parıltıyı göremeyen insanların gözünde yeni bir parıltı olmaya çalışmam. Yavaş yavaş tükendiğimi hissetmem, bunu anlamam uzun sürdü.
Kalbim katılaştı, ama kedime hâlâ mama veriyorum küçük bir çocuk görünce ona gülümsüyorum. Bazı şarkıları hâlâ dinleyemiyorum olsun, daha çok kitap okuyorum. Gerekmedikçe hep susmak, hiç kimse ile konuşmamak istiyorum. Üstelik bencilleştim , hep önce kendimi düşünüyorum. İnsanların hayatlarını merak etmiyorum, kimse ilgimi çekmiyor. Rahatsız olduğum kişileri ve olayları hayatımdan uzaklaştırıyorum. Güçlüyüm, çünkü kırılan parçalarımı tek tek kendim onarıyorum. Mutluluktan uyuyamadığım çok gece oldu. O yataktan kalkmak istemeyeceğim kadar üzüldüğüm çok sabaha açtım gözlerimi. Bazı cümleleri unutamadım,kalbimi yaşanmışlıklardan arındıramadım. Herkes bir şeyler söyledi, hiçbirine cevap veremedim. Sustum, sadece fısıldadım kimse duymadı. Sonra bir seyler oldu meğer her zaman oluyormuş da ben çok sonradan fark etmişim. Kendim olmak icin çıktığım bu yolda yalnızlaştıkça doğru yolda olduğumu anladım. Her şeyi toplayıp çöpe attım ama çöpü bir türlü atamadım.
