Fyodor, beni bilirsin, ben kendinden emin, biraz vurdumduymaz, biraz duygusal, biraz manyak, biraz da yalnız bir herifim. Ancak İnsanoğlu “Son” diye bir kavrama henüz hazır değil, hazır olsaydı her “ilkleri” “son” gibi yaşardı. Asla bilemeyecek olman da Tanrı’nın verdiği bir lanet herhalde, baksana bir etrafına, yarını kesin kaç insan var?
Hiçbiri ertesi gün uyanabileceği kesin olmadığı halde plan, program yapıyor, yapmasınlar demiyorum canım! kast etmek istediğim konu şu; Son kez içeceğin kahvenin, son kez sarılacağın insanın, son kez attığın adımın hangisi olacağından haberin var mı? Yok! Korkumda bundan ya, bir bakmışsın son attığın adımda araba çarptı, felç kaldın. Son kez bir kahve içtin, kalp krizinden göçtün gittin. Son kez, son kez sarıldın ona, ayrıldınız orada, bir telefon alıyorsun, ölüm haberi. Bir daha duyamıyorsun, dokunamıyorsun, hissedemiyorsun, zor değil mi? Zor, çok zor… Fakat bahsi geçtiği gibi son olan hiçbir şeye sen karar veremezsin, bir kaç şey dışında, son içtiğin sigara mesela. Fakat seçemeyeceğin şeyler çok bariz, görmen gerekir bunları, görmezsen, görmezsen eğer ne anlamı kaldı yaşamanın? Hepimizin geçip gittiği bu Dünya’da niçin sonu göremiyoruz? Son kez gibi sarılmıyoruz, son kez gibi yaşamıyoruz? Yarın öleceğim demezsin, İntihar çözüm olamaz, olmamalı da. Yaşamayı bilmiyorsak eğer bizim ayıbımızdır. Hayat çok güzel aslında, sevdiğin de, sevildiğin de o kadar güzel ki…
Kelimeler kifayetsiz kalıyor. Farkındayım, sürekli yalnızlığından bahseden bir adamın, aşktan, çiçekten böcekten ve hayatın aslında ne kadar güzel olduğundan bahsediyor olması saçma değil mi? Tabii saçma! Fakat bilirsin ya, hepimiz insanız, hatalarımız olur, saçmalıklarımız olur, olur da olur canım! İnsanız ya, her hatamızı buna sokalım, ne de olsa insanız. Fyodor, şunu bilmeni isterim, ikimizin de toprağa karışacağı, konuştuklarımızın birer anı olarak kalacağı bir gün var, Yok olup gideceğiz buralardan. Ancak Fyodor bilmeni isterim, Dünya’da dayanılabilecek tek şey sevgidir. Hoşçakal.
