Biz sanki son zamanlarda biraz;
Sevmeyi unuttuk, öfkede nefrette boğulduk.
İyiliği aşılayamadık her yeri kötülükle doldurduk.
Elimizi vicdanımız yerine, adil olmayan işlere koyduk.
Yalana alıştık, dürüstlüğü unuttuk.
Doğru söyleyeni bildiğimiz bütün köylerden kovduk.
Sadelikten, saflıktan koşarak uzaklaşıp, sahteliğin, gösterişin köleleri olduk.
Göründüğü gibi olmayan insan profiline doyduk.
El ele vermeyi unuttuk, bir arada olan elleri de ayırmaya koyulduk.
Birlikten kuvvet yerine, uzak uzak mesafeler doğurduk.
Güzel haber alamaz olduk, kara haberleri en tezinden duyduk.
Mutluluklarımızı kıskanılmasın diye sır gibi saklayarak, dertlerimizi ayıplanmasın diye içimize atarak paylaşmanın ne kadar güzel olduğunu unuttuk.
Sohbetin değil, gıybetin dibine vurduk.
Memnun olmayı öğrenemedik, hep şikayetçi olduk.
Bize dokunmayan yılanı yaşatmanın, bazen de koynumuzda beslemenin yollarını bulduk.
Üretmeye üşendik, hep hazıra konduk.
Yapıcı olmayı öğrenmek yerine, yıkıcı olmayı kendimizde hak bulduk.
Ciğerlere uzanmaya çalışmak zor geldi, mundar demeyi tercih eder olduk
Başarıyı tebrik etmeyi bilemedik, fesatlıkla dolduk.
Çiçek bakmaktan, hayvan doyurmaktan, çocuk sevindirmekten geçtik; hiçbirine zarar gelmesin diye umut besler olduk.
En sonunda konu insanlığa gelince şöyle bir DURDUK, zaten bir daha da ilerleyemedik.
