Önce en çok zorlandığım konuyla başlamak istedim ya da kendimde farkettiğim en güzel şey. Beynimizin sol lobunu kullanmak diğer insanlara karşı hayatımızı kolaylaştırabilir elbette. Lakin kendi içinizde her şey daha zor. Çünkü bazı şeylerin mantığını kurmak veya içinizde her şeyi yerine oturtmak yorucu bir şey. Her konuda, şahit olduğunuz her olayda veya kimselerin size karşı olmasına gerek duymadan her türlü hareketinde bir ilişki arıyorsunuz. Ve yanıltıcı olan tarafı şu ki olayın, sizin mantığınız size özel olabiliyor. Karşınızdakiler ya kendi mantık çerçevesinde düşünüp hareket ediyor ve size ters düşüyor bu durum ya da mantık gözetmeksizin bazı şeyleri anlık yaşıyorlar. Sonra da gelin hadi bizdeki karşılığını anlamlı kılalım. Kolay iş değil.
Bende bu durumun başka bir tanımı; Duygusallığa açılan savaş. Sağ lob yoğunluklu düşünen insanlara karşı bizim kolay hayat sürmemizin sebebi. Kalp hata yaptırır, ileriyi düşündürmez, üzer, size yazık eder.
Sevmek hem zor iştir hem de her zaman mutlu etmez. Hatta sevgi büyük ölçüde zaaftır diyebilirim. Zaafımızın olmaması gereken bir dönemdeyiz. Karşınızdaki kişi sizin sevginizden pay bulduysa kalbiniz geri planda düşünemezsiniz. Her zaman vicdanınız sizi uyarır. Bu hiç güzel bir şey değil çünkü kalbiyle davranan herkes ileride kendine sayıgısını yitirir. Bu hayattaki en değerli varlığımız kendimize saygımız olduğunu düşünüyorum. O saygı sayesinde siz korunuyorsunuz. Hayat mottonuzun mantık olduğu dönemde, dostlarınızın zayıf zamanlarında size geldiklerini görebilirsiniz.
