-Eğer yapabilseydin çocuğun günahlarını üstlenir miydin?
-Pek dindar değilimdir.
-Eğer yapabilseydin çocuğunun suçlarını üstlenir miydin?
-Ne demek istediğini anlamıyorum tam olarak…
-Ne kadar da bencilim diye düşündüm. {Kısa bir sessizlik} Eğer çocuğum bir günahkar olsaydı ve buna deli gibi üzülseydim. Tam olarak üzüldüğüm nokta ne olurdu? Günahlarının cezasını çekeceğinden mi, günahlarının cezasını çekeceğimden mi? Bir anne olarka öğretmekle yükümlüyüm sonuçta, ama bir yere kadar. Ölene kadar peşinde olamam ya.
-Asıl noktayı kaçırıyorum sanırım.
-Hayır kaçırmıyorsun çünkü asıl noktaya gelmedim henüz. Çocuğumun günahkar olmasından dolayı korkumun asıl kaynağı nedir?Günahlarının bedelini öderken çekeceği acı yüzünden kahroluyor oluşum mu, Allah’a karşı gelen bir evlat yetiştirmiş olmaktan duyacağım utanç mı? Eğer ikincisiyse ben elimden geleni yaptım diyebilecek miyim? Yapmış olacak mıyım? Birincisi ise evladım için cehennemi bile göze alıyor olacak mıyım?
-Dediğim gibi pek dindar değilim…
-Çocuğunun suçunu üstlenir miydin?
-Yani..?
-Çocuğun büyük bir suç işlese üstlenir miydin? Ben yaptım diyerek ömür boyu hapis yatar mıydın yoksa korkunç bir suç işleyen çocuğu yetiştirmekten dürsüt bir utanç duyar mıydın?
-Ben çocuğuma doğruyu ve yanlışı öğretmeyi denediysem…
-Ama öğrenmediyse? {Lafını böldü.} Ya da öğrenmesine rağmen bunu bile bile yaptıysa? Daha kötü olmaz mıydı?
-Bunu düşünmek için erken değil mi? Çocuğun yok, evli bile değilsin.
-Kendi günahlarımın kefaretini ödemekten korkarken çocuğumunkileri üstlenmekten kaçmak korkaklık mı olur bencillik mi?
-İkisi de kötü bir etiket sonuçta… Neden sadece çocuk sahibi olmaktan vazgeçmiyordun? Bu endişeleri erkenden yüklenmek yerine? Hem öyle olacağı kesin bile değil, üstüne üstlük çok düşük bir ihtimal.
-Ama istiyorum da…
-Biliyorum.
{Sarılırlar, biter.}
- Like a mom said;
-Say, if you could, would you take on your child’s sins?
-I’m not very religious.
-Say, if you could, would you take on your child’s crimes?
-I’m not sure what you mean exactly…
-How selfish of me, I thought. {A brief silence} If my child were a sinner and I was heartbroken over it, what exactly would be the source of my sorrow? That they would pay for their sins, or that I would? As a mother, I’m responsible for teaching them, after all, but only to a certain point. I can’t follow them to the end.
-I think I’m missing the point.
-No, you’re not missing it because I haven’t gotten to the main point yet. What is the true source of my fear about my child being a sinner? Is it the agony I would feel knowing they are suffering for their sins, or the shame of having raised a child who defies God? If it’s the latter, will I be able to say I did my best? Will I have done my best? If it’s the former, am I willing to endure hell for my child?
-As I said, I’m not very religious…
-Would you take on your child’s crime?
-You mean…?
-If your child committed a serious crime, would you take the blame? Would you say you did it and serve a life sentence, or would you feel an honest shame for raising a child who committed a horrible crime?
-If I tried to teach my child right from wrong…
-But what if they didn’t learn? {Interrupted} Or, what if they knew and still did it anyway? Wouldn’t that be worse?
-Isn’t it too early to think about this? You don’t have a child, you’re not even married.
-While I’m afraid of atoning for my own sins, would avoiding taking on my child’s make me a coward or selfish?
-Both are bad labels… Why not just choose not to have children? Instead of burdening yourself with these worries so early? Besides, it’s not certain that it would happen, it’s a very low probability.
-But I still want to…
-I know.
{They hug, the scene ends.}
