Dünyaya geldiğin andan itibaren , çevre denilen bu âlemle etkileşime geçer ve ailenle açarsın pencereni hayata yada aile olanlarla. Kimlik oluştukça öğrenirsin herşeyi, algılamayı, olumlu yada olumsuz herşeyi. Bakış açın, sınırların büyüdüğün ortamla şekillenmeye başlar ve doğuştan gelen karakteristik özelliklerin belirler devamını. Çok gelgitlerin olur duygusal bağlamda. İnişler, çıkışlar, huzur, mutsuzluk anlık değişimlerle alır yerini hayatında. Sen sen misin? Artık. Yoksa aile, çevre ve yaşantındaki oluşumların değişemeyen bir paydası mı? Kişi kendi benliğinin anlamına erişmeyi başarırsa buluyor cevapları. Farkındalık yoksa öyle boş devinimlerle geçiyor olan.
Aynaya bak, kendine, yüreğine, herşeyine. Yargına, düşüncene, tepkine, sevincine uzun uzun bak. Dış gözlemci gibi. Başka biri gibi. Kendini yorumla.
Yaşadığın olumsuzlukları düşün. Çoğu koyamadığım sınırlarla ilişkili değil mi? Gördüğün haksızlık, alanına girenler, saygısız davranışlar. Bunların yegane sebebi kendinsin, suçlu arama. Zamanında belirlenmeyen bu sınırlar yüzünden kaç kere üzülmedin mi, kaç gece uykusuz gecelerde bin kere aynı senaryoyu yaşayıp, yemedin mi beynini. Sınırların ölçüsü davranışın şeklinide belirliyor. Yakın, uzak, saygılı, saygısız , ölçülü, ölçüsüz.
Her kötü davranışa sebep, kendinle ilgili bir hesaplaşma olabiliyor bazen. Boyutuda daha önceki ilişki sınırına göre belirleniyor. Çok samimi ise , karşıdakinin kişiliğine göre kırıcı, yada yumuşak bir ifadeyle olabiliyor. Ne kadar sevsende, can ciğer olsada, davranışsal ölçüleri kendimiz belirlemeli ve sonunda hayal kırıklığı yaşamamak adına sürpriz yaratmamalıyız.
Bunlar benim fikirlerim tabi. Belki yıllarca yaşadığım aynı döngülere dayanan insan ilişkilerinin kıssadan hisseleridir. Herkesin içinde bir iyilik var deniliyor ya , o iyilik önce kendi içindeki sınırla doğru orantılı. İçteki ayna dışa yansıyor zaten. Önemli olan bakmak ve görmek.
Sevgiyle.
