Hiçbir şey yapmıyor gibi dursamda içimde binlerce kilometre yol koştuğumu hissediyorum. Koşup da bir yere varamadığımı. Artık daha çok dalıyorum uzaklara, içimde dinmek bilmeyen uzaklar sevdası.
Büyük bir umutla çıktığım neredeyse her yoldan ellerimi dikenli tellere sürterek dönüyorum. Her şeye rağmen en başından, aynı hevesle yürümeye devam etmem, yeniden başlıyor olmam, benim cesaretimdendir.
Öfkeli değilim kimseye,öfkem kendime. Bu yüzdendir içimdeki bu acı. Yalnızım, içimde büyüyen bu kocaman boşluğun içinde yalnızım. Buralarda da pek kalasım yok artık, gitmek istiyorum. Yeniden hissedebileceğim bir yerlere. Çünkü biliyorum; yoğun ve içten bir duygu kurtaracak beni. Gözlerimi kapatıp hiç açmak istemiyorum bazen, bazen hiçbir şey düşünmeden sadece yürümek istiyorum,nereye olursa. Gideyim istiyorum, bana bu acıyı ilk günkü gibi hatırlatan yerlerden. Kimsenin tanımadığı, bilmediği yerlere.
Hayatımdan çıkan insanları düşünüyorum, çoğunun yokluğunu bile hissetmiyorum. Sırtımdan koca bir yük kalkmış da özgürleşmişim sanki. Ama içimde hep özlediğim bir şeyler var. Tekrar hayatıma girse bu defa çok başka olur dediklerim. Ama olmayacaktı bunu da biliyorum.
Gözlerimi açtığımda saat gece yarısını çoktan geçmişti. Yanmaktan ufacık kalan mum az kalsın başucumdaki komodinde duran kitabı tutuşturacaktı. istisnasız her günüm böyleydi. İşten gelir, birkaç lokma belki yer yemem odamda bulunan o tek pencerenin önündeki sandalyeye oturur kitabımı elime alır uyuyana kadar okumaya devam ederdim. Sahi, insan hiç mi sıkılmazdı ? Sıkılmıyordum işte.
Yavaşça doğrulduğum yerden kalkarken önce koluma inanılmaz derecede acı veren saati çıkarıp komodine bıraktım. İlk maaşımla almıştım dün gibi aklımda. Hayat ne tuhaf.
Aynanın karşısına geçip uzun uzun kendime baktım.Kravatım yamulmuş, gömleğimin bir ucu dışarı çıkmış. Aldırmadım. Şu an düşüneceğim belki de en son şeydi bunlar.
Göz altlarımda bulunan mor halkalar gün geçtikçe çoğalıyordu sanki. Ellerimle saçımı düzeltirken bir yandan da ” Şimdi değilse ne zaman ?” Diye geçirdim içimden. Şimdi değilse ne zaman ?
Her zaman aynı şey, büyük bir mutlulukla girdiğim bu evden eş değer bir hüzünle çıkıyorum. Gerçekten mutlu edecek bir şeye bile sevinmeden önce inanılmaz bir durağanlık yaşıyor, çoğu zaman sevinmeyi dâhi unutuyorum. İçimdeki bu ızdıraba son vermek uğruna her yolu denedim ama nafile, geçmiyor ve geçmeyecek.
Tam bitti derken yeniden başlıyor, hafif bir meltem ile yeniden aralanıyor kitabın o sayfaları. Ama yo,yo… En ufak bir ses bile duysam bakmayacağım o pencereden. Beklemek beni yoran en acımasız şey. Ucu bucağı olmayan beklemek. “Olmayacağını bilsem ne yapardım ? ” Diye düşündüm. Olmayacağını bilsem bir daha asla o pencereden dışarı bakmam mesela, ya da en ufak tıkırtıda kapıya kaymaz gözlerim. Bunları düşünürken hâlâ aynanın karşısında acınası gözlerle kendime bakıyorum. Ne zaman birilerine içimi açmak istesem, anlamadığım bir şekilde hep onların sorunlarını dinlerken buluyorum kendimi.
Belkide ilk kez, anlatacak gücü de bulamıyorum kendimde. İnsanların beni ve tüm bu olanları anlayabileceğine dair umudum da pek yok. Beni bilirsin, yalnız bir adamım bu her zaman böyleydi. Üstelik bu rahatça uykuya dalamadığım kaçıncı gün bilmiyorum. Saymayı bırakalı da epeyce oluyor. Şu yastığa başımı her koyuşumda en sevdiği oyuncağını sokakta düşürmüş küçük bir çocuk gibi yalnız ve eksik hissediyorum. Uyanırken sanki ruhum bedenimden ayrılıyor. Ayrılıp da koşarak sana gelmek istiyor.
Köşede bir çiçekçi var her sabah gülümseyerek günaydın diyor bana, işte o an tüm bu hislerden kurtulup yeniden umut doluyor sanki içim. Bunun sadece saniyeler sürüyor olması ne acı. Sonra tezgahtaki karanfiller çarpıyor gözüme, bana verdiğin o karanfil hâlâ masamda duruyor.
Şimdi durduk yerde bu mektup nereden çıktı diye soracaksın biliyorum. Açıp okursan şayet, bana bıraktığın cevapsız soruların karşılığı olarak kabul edersin.
