O kadar sıkıcı bir hayatım var ki, yapacak bir şey olsun diye sigarayı bıraktım.
Hastanelerin sigarayı bıraktırma polikliniğinden randevu aldım, Qsmoke adında bir ilaç verdiler. (Eskiden Champix verirlerdi, ama millet çatır çutur kendini damdan atında topladılar) Akciğer filmi çektirmem gerekiyordu, röntgen odasındaki çocuğa yüzüğü çıkarmam gerekir mi diye sordum. Hayır, dedi. Peki ya sütyen? Aslında her ikisinin de cevabını biliyordum. İnsanların aklında Bir Kübra çizmeye çalışarak aptal saptal sorular sormaya başladım son birkaç yıldır.
İlacı kullanmaya başladıktan sonra Allen Carr da okuyarak psikolojik olarak hazırlandım. Sonuç olarak bugün ikinci günüm ve bir daha sigara içmeyi düşünmüyorum. Peki ya sonra? Sigarayı bırakıyır olmak en azından bir iş gibi görünüyor gözüme, hareketsiz bir karar. Akıştasın ancak ilerlemiyorsun, duruyorsun. Oyalanmak için sadece.
Yazmam gerekiyor fakat siktiğimin senaryo kitaplarında bahssettikleri ‘’yüreğinizdeki hikaye” yi bulamıyorum. Gitgide yetenksiz bir yazar olduğumu düşünmeye başladım. İyisi mi kendimi tüm ülkeye rezil ettikten sonra vazgeçeyim bu sanat sepet işlerinden.
Yarın Aziz Hoca ile ders var. Derslerde konuşmama kararı aldım. Konuşunca saçmalıyorum. Konuşmadığım sürece zeki bir insanım.
Herkes dünyanın en iyi yazarı olabilir, yazmadıkları sürece. (Siktir lan ordan)
